Η αλλαγή του κόσμου και η παιδεία

Η αλλαγή του κόσμου και η παιδεία 

Απάντηση στο άρθρο του Χρήστου Γιανναρά  "Tι θα σήμαινε «αλλαγή γηπέδου" 17.05.2014 

Ω συνέλληνα Δάσκαλε ! Δούλεψα ως καθηγητής 21 χρόνια στο Δημόσιο, σε όλες τις βαθμίδες, αγανάκτησα και έφυγα -θα έφευγα νωρίτερα αλλά δεν είχα πόρους για να ζήσω.

Πολλές φορές σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να φτιάξει η εκπαίδευση. Καθώς στοχαζόμουν κατέληγα πάντα στο ότι αυτοί που πρώτα πρέπει να εκπαιδευτούν και να αλλάξουν ήταν οι καθηγητές και οι δάσκαλοι. Γιατί, πριν εφαρμόσουμε οποιοδήποτε καινούργιο σύστημα, θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε αυτούς που θα το εφαρμόσουν. Κατά την άποψη μου το ανθρώπινο δυναμικό είναι ο πιο αποφασιστικός παράγοντας και όχι τα συστήματα και οι μέθοδοι.

Έβλεπα όμως ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών ήταν και αυτοί όπως και ο υπόλοιπος κόσμος καταναλωτές και μέτοχοι του καταναλωτικού τρόπου ζωής. Τα ενδιαφέροντα τους περιορίζονταν κυρίως στην ‘καλοπέραση’, την διασκέδαση, στην απόκτηση αγαθών και στον κοινωνικό σχολιασμό. Αντιλαμβανόμουν επίσης ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να αλλάξουν τρόπο ζωής και σκέψης και να κάνουν οποιαδήποτε ριζική αλλαγή στον εαυτό τους αφού αυτό θα απαιτούσε μια σοβαρή και επίπονη προσπάθεια και μια μεγάλη αλλαγή στις συνήθειες τους και τον τρόπο ζωής τους.

Και επειδή ασχολούμαι 25 χρόνια με την αυτογνωσία και τη προσωπική μου μεταμόρφωση προσπαθώντας να γίνω από χωράφι με αγριόχορτα σε περιβόλι με καρπούς γνωρίζω από άμεση εμπειρία τη δυσκολία της υπόθεσης.

Η εμπειρία μου με έχει δείξει ότι τον ‘μέσο’ άνθρωπο δεν του αρέσει να ξεβολεύεται από τις συνήθειες του. Είναι εγκλωβισμένος στον αισθησιακό νου και τις εμπειρίες των αισθήσεων και προσπαθεί ματαίως μέσα σε αυτές να βρει την χαρά και την ικανοποίηση στη ζωή.

Παρά ταύτα ακόμη και αν υπήρχε μια μειοψηφία που θα δεχόταν να εκπαιδευτεί και να αλλάξει, το πρόβλημα που προκύπτει είναι: Ποιος θα εκπαιδεύσει τους εκπαιδευτικούς; Προσωπικά δεν πιστεύω και δεν έχω καμία σοβαρή ένδειξη ότι στην πατρίδα μας υπάρχει η δυνατότητα να γίνει αυτό σε συλλογικό επίπεδο. Αυτό με έκανε εμένα να σταματήσω οποιαδήποτε άλλο συλλογισμό για το θέμα αυτό και να αποδεχτώ την κατάσταση ως έχει.

Τελικό συμπέρασμα: Καλώς γράφεις αυτά που γράφεις γιατί αυτό είναι το πεπρωμένο σου,όμως η εκτίμηση μου είναι ότι είναι αδύνατη οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή στη δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση και στην ελληνική κοινωνία γιατί δεν υπάρχουν τα δεδομένα τα οποία θα μας έκαναν αισιόδοξους για κάτι τέτοιο. Επιπλέον είμαι βέβαιος ότι η προσφορά μας προς την ανθρωπότητα είναι πιο ουσιαστική όταν εμείς οι ίδιοι πρώτα από όλα κάνουμε τις αλλαγές που θέλουμε να δούμε στον κόσμο και όχι απλά εφαρμόζοντας εκπαιδευτικά, οικονομικά και πολιτικά συστήματα.

Είναι δυνατό να διδάσκουν με επιτυχία οι δάσκαλοι στα σχολεία πράγματα που οι ίδιοι δεν εφαρμόζουν στην καθημερινή τους ζωή;

Πως μπορεί να πείσουν τους μαθητές τους να είναι ενάρετοι και εγκρατείς ενώ ο ίδιοι δεν είναι;

Πως μπορούν να πείσουν τα παιδιά ότι η ευτυχία στην ζωή δεν βρίσκεται στην κατανάλωση και την απόλαυση αφού αυτοί οι ίδιοι αναζητούν την ευτυχία στα υλικά αγαθά και δεν έχουν βιώσει μια ευτυχία που να βασίζεται στην εσωτερική τους καλλιέργεια και αρμονία και τον έρωτα τους για την Αλήθεια και το Πνεύμα;
Πως μπορεί ο γονέας να πείσει το παιδί του να μην πίνει και να μην καπνίζει ενώ ο ίδιος είναι θύμα αυτών των φαύλων συνηθειών;

Τι αποτέλεσμα έχουν οι διδαχές των μαυροντυμένων ρασοφόρων που μιλούν για Χριστό και αγάπη ενώ οι ίδιοι είναι παραδείγματα φανατισμού, μισαλλοδοξίας, ανοησίας και ανηθικότητας;
Πως μπορεί οι άθλιοι πολιτικάντηδες της υποκρισίας, του ψέματος και της αλαζονείας να εφαρμόσουν προγράμματα εκπαιδευτικά ή άλλα που θα δημιουργήσουν ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες αφού από την μια δεν νοιάζονται για αυτό, αφού δεν καταλαβαίνουν την αξία του, και από την άλλη αυτό ελλοχεύει τον κίνδυνο να χάσουν την εξουσία και την κυριαρχία που ασκούν επάνω τους ως τα τώρα ;

Τελειώνοντας θυμίζω ότι ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, ο Πυθαγόρας, ο Αριστοτέλης σε μια υποτιθέμενη εποχή υψηλού πολιτισμού κυνηγήθηκαν για τις ιδέες τους. (Οι δύο από αυτούς θανατώθηκαν, ο ένας σκλαβώθηκε και πουλήθηκε ως δούλος και ελευθερώθηκε από την καλή του τύχη και ο τέταρτος εγκατέλειψε την Αθήνα για να μην δικαστεί).

Αν αυτό συνέβη στην υποτιθέμενη περίοδο ακμής του ελληνισμού πως μπορεί να περιμένει κανείς σήμερα την εποχή της παρακμής, του καταναλωτικού και ηδονιστικού τρόπου ζωής να γίνουν αποδεκτές πνευματικές και βαθιά ανθρωπιστικές διδασκαλίες και να εφαρμοστούν από την πλειοψηφία η οποία αρέσκεται στον άρτο και τα θεάματα και τις εφήμερες επιτυχίες;

Τα χρόνια που ζούμε ένα είναι βέβαιον, ότι αυτός ο παρηκμασμένος πολιτισμός (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο), αυτή η ανθρωπότητα θα τελειώσει σύντομα με μια μεγάλη καταστροφή. Σύμφωνα με τις πληροφορίες και τις γνώσεις που έχω -αν και μόνο ο Θεός γνωρίζει με ακρίβεια το πότε- βλέπω να συμβαίνει  το αργότερο μέχρι το 2050-60 (ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ)- αφού προηγηθεί ένα παγκόσμιο πυρηνικό ολοκαύτωμα. Όποιοι έχουν κάνει ουσιαστικές αλλαγές στον εαυτό τους και έχουν καθαρίσει τον ψυχισμό τους από το πολλαπλό εγώ (απληστία, λαγνεία, θυμό, πλεονεξία, λαιμαργία, υπερηφάνεια κ.λπ.) σε μεγάλο ποσοστό θα επιβιώσουν για να δημιουργήσουν την νέα γη, οι υπόλοιποι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τον πλανήτη και να πάνε εκεί που τους αναλογεί.

Ειρήνη , αγάπη, αρμονία