Η ζωή είναι Μία
και Ενιαία. Στο κέντρο της, στην Ουσία της,
είναι άμορφη, απλή, ομοιογενής, αμετάβλητη και αθάνατη, ενώ στην περιφέρεια είναι ποικίλη,
σύνθετη, μεταβλητή και οι επιμέρους
μορφές που προσλαμβάνει είναι θνητές.
Όποιος βλέπει
(συνειδητοποιεί, αντιλαμβάνεται) την ενότητα σε όλες τις μορφές, ότι όλες οι
μορφές είναι εκδηλώσεις και μορφοποιήσεις της μιας Ουσίας και αντιλαμβάνεται
(συνειδητοποιεί) τον εαυτό του ως αυτή την Ουσία αυτός βλέπει καλά.
Ζει σε
αρμονία με το όλον, σε ειρήνη, ευτυχής, πλήρης, πάντα ικανοποιημένος ανεξάρτητα
από τις εξωτερικές συνθήκες, και η ζωή του παρέχει ότι χρειάζεται για να καλύψει
τις ανάγκες προς το ζειν. Παραμένει ατάραχος στο ευχάριστο και το δυσάρεστο,
στη χαρά και στη λύπη, στον έπαινο και την αποδοκιμασία, και είναι μια ευλογία
για τον τόπο του και όλο τον κόσμο.
Αυτός που
δεν βλέπει την ενότητα πίσω από τις φαινομενικά ξεχωριστές μορφές αλλά τον
διαχωρισμό και την ξεχωριστότητα, που δεν αντιλαμβάνεται ότι όλα είναι έκφραση της
μιας Ουσίας, που είναι η γενεσιουργός δύναμη και το υπόβαθρο όλων των φαινομένων
και δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως την Ουσία βλέπει λανθασμένα.
Αναζητά την
ευτυχία στις απατηλές ψευδαισθησιακές μορφές και βιώνει συνεχώς την έλλειψη, το
ανικανοποίητο, την σύγχυση, την ταραχή του νου και των αισθήσεων. Οι σκέψεις
και οι δράσεις του είναι πηγή ανισορροπίας,
δυσαρμονίας, συγκρούσεων, διαχωρισμών, επικυριαρχίας και βίας (σωματικής και συναισθηματικής).
Αυτός ο κατακερματισμένος
εσωτερικά άνθρωπος από τις αντιφατικές νοητικές
και συναισθηματικές του διαστρεβλώσεις χρειάζεται ακόμη πολλά μαθήματα σε αυτόν
τον κόσμο για να εξελιχθεί ως συνειδητό Ον και να αντιληφθεί την ενότητα, την αρμονία
και την Ουσία της ζωής.
Αυτός ο κόσμος
(για του οποίου το ποιόν είναι και αυτός συνυπεύθυνος) είναι το καλύτερο
σχολείο για να συνειδητοποιήσει τους νοητικούς περιορισμούς του και να απελευθερωθεί
από αυτούς ώστε να αντιληφτεί αυτό που πάντοτε ήταν: Η ελεύθερη από κάθε
περιορισμό αιώνια Ουσία – Ύπαρξη της οποίας η φύση είναι παντοτινή Ειρήνη, αγνή
Επίγνωση, αμιγής Μακαριότητα.
Συνειδητοποιώντας
αυτό εκπληρώνει και ολοκληρώνει τον σκοπό για τον οποίον πήρε ανθρώπινη μορφή
και υπόσταση.
Μιλτιάδης - Ειρηναίος
