Κρίση στην Ελλάδα και η Αλήθεια που Πονάει

 

Κρίση στην Ελλάδα και η Αλήθεια που Πονάει

Η Ελλάδα βιώνει μια πολύπλευρη κρίση, που δεν περιορίζεται μόνο στα οικονομικά μεγέθη ή στα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας. Τα χρέη που συσσωρεύτηκαν τα τελευταία χρόνια, η ανεπαρκής ανάπτυξη, η ανεργία και οι κοινωνικές ανισότητες, δεν είναι παρά τα συμπτώματα μιας βαθύτερης, συστημικής ασθένειας.

Στον πολιτικό χώρο, η διαμάχη μεταξύ των κομμάτων μοιάζει συχνά με ένα ψεύτικο παιχνίδι εξουσίας, όπου τα πραγματικά συμφέροντα των πολιτών παραμερίζονται. Τα μεγάλα κόμματα φαίνεται να μοιράζονται τα ίδια συμφέροντα και να αποφεύγουν τις ουσιαστικές αλλαγές, ενώ η πολιτική σκηνή είναι πολωμένη σε ψευτοδιλήμματα που δεν απαντούν στις πραγματικές ανάγκες της χώρας.

Παράλληλα, μια μικρή ελίτ, που χαρακτηρίζεται από έλλειψη όρασης, παιδείας και ενδιαφέροντος για το γενικό καλό, προωθεί συμφέροντα που πολλές φορές βρίσκονται σε αντίθεση με την κυριαρχία και τα συμφέροντα της Ελλάδας. Η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου, από το Αιγαίο μέχρι τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, γίνεται με γνώμονα τα προσωπικά ή εταιρικά οφέλη, χωρίς σεβασμό προς το περιβάλλον και τον λαό.

Η ελληνική κοινωνία έχει τη δύναμη να αλλάξει, όπως έχει δείξει η ιστορία της, όμως αυτό απαιτεί ηγεσία με όραμα, παιδεία και αφοσίωση στο κοινό καλό, καθώς και έναν λαό ενημερωμένο και ενεργό. Χωρίς αυτά, η κρίση θα συνεχίσει να βαθαίνει.

Και εδώ βρίσκεται η αλήθεια που πονάει.*

---

Παράρτημα: Η Αλήθεια που Πονάει

Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτική, αλλά πρωτίστως κρίση αξιών και παιδείας.

Η πολιτική σκηνή χαρακτηρίζεται από μικροσυμφέροντα και έλλειψη γενναιότητας για ουσιαστική αλλαγή.

Η αλλαγή απαιτεί ηγεσία με όραμα και έναν λαό που συμμετέχει ενεργά και ενημερωμένα.

Η αλλαγή ξεκινάει από τον κάθε πολίτη. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της προσωπικής του βελτίωσης, σε επίπεδο χαρακτήρα, νοοτροπίας και ήθους. Χωρίς αυτή την ατομική προσπάθεια, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική πρόοδος στην κοινωνία.

Η παιδεία δεν είναι απλά ένα αόριστο σύστημα, αλλά η ατομική δέσμευση κάθε ανθρώπου να αναπτύξει την ηθική και τη συνείδησή του, ώστε να γίνει ενεργός και υπεύθυνος πολίτης που συμβάλλει στο κοινό καλό.

Χωρίς ειλικρίνεια και υπευθυνότητα από όλους, η Ελλάδα θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ - ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Οι θεμελιώδεις παράγοντες της Δημοκρατίας  είναι:

1.      Η κοινωνία των πολιτών,

2.Το Σύνταγμα και οι τρεις εξουσίες (εκτελεστική, βουλευτική, δικαστική)

Ο κοινωνία των πολιτών

·       Η κοινωνία των πολιτών είναι η υπέρτατη εξουσία.

·       Ως κοινωνία των πολιτών θεωρείται το σύνολο των πολιτών που έχουν πολιτικά δικαιώματα.

·       Οι πολίτες μπορεί να χάσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα (του ψηφίζειν και/ή του εκλέγεσθαι) για διάφορους λόγους, είτε προσωρινά, είτε μόνιμα.

·       Λόγοι μπορεί να είναι η μη συμμετοχή στις εκλογές, καταδίκες από το συνταγματικό δικαστήριο, κλέψιμο δημοσίου χρήματος, μη απόδοση φόρου στο κράτος, ποινικά εγκλήματα, ψυχασθένειες, κ.λ.π..

·       Η κοινωνία των πολιτών είναι η υπέρτατη εξουσία και η μόνη εξουσία που μπορεί να ψηφίσει και να τροποποιήσει το Σύνταγμα, όποτε αυτός το θελήσει και το αποφασίσει, με ενισχυμένη πλειοψηφία (60% ή 65%)..

·       Η κοινωνία των πολιτών είναι η υπέρτατη εξουσία και αυτή είναι που εκλέγει άμεσα τα όργανα των τριών εξουσιών, ήτοι, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους 150 ή 180 βουλευτές (και οχι 300), τα 8 μέλη της αρχής της δικαστικής εξουσίας και τον υπουργό δικαιοσύνης.

·       Η κοινωνία των πολιτών ψηφίζει τακτικά στις περιπτώσεις που είναι ορισμένες από το Σύνταγμα και εκτάκτως όποτε το ζητήσει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, η βουλή, η δικαστική εξουσία ή όταν το ζητήσει ένας αριθμός πολιτών, για παράδειγμα ίσος με 200.000 ή 300.000 ( για οποιοδήποτε θέμα θεωρεί απαραίτητο να γίνει ψηφοφορία).

·       Θα οριστεί διαδικασία με την οποία θα μπορούν οι πολίτες να συγκεντρώσουν τις 200.00 ή 300.000 αιτήσεις για να ζητήσουν όποτε κρίνουν αναγκαίο κάποια ψηφοφορία.

Οι ψηφοφορίες για το Σύνταγμα και την εκλογή των αντιπροσώπων των τριών εξουσιών θα γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο εκτός και αν η τεχνολογία επιτρέπει πλέον να κάνουμε με πλήρη ασφάλεια ψηφοφορία μέσω διαδικτύου. Οι υπόλοιπες ψηφοφορίες μπορεί να γίνονται μέσω διαδικτύου.

·       Για να είναι έγκυρες οι ψηφοφορίες θα πρέπει να συμμετέχει ένα μίνιμουμ αριθμός του συνολικού αριθμού των πολιτών (π.χ.75%). Και για να αποφευχθεί η αδυναμία ψήφισης και η ακυβερνησία αυτοί που θα απέχουν από την ψηφοφορία έστω και μια φορά θα χάνουν αυτόματα και προσωρινά το δικαίωμα ψήφου για κάποιο χρονικό διάστημα, μικρό στην αρχή, αλλά το οποίο θα κλιμακώνεται αυξητικά ανάλογα με το πόσες αποχές έχει κανείς συσωρευτικά.

Το Σύνταγμα

·       Το σύνταγμα θα ετοιμάζεται από την βουλή και θα ψηφίζεται από τον λαό και θα πρέπει να υπερψηφιστεί  άρθρο προς άρθρο με ενισχυμένη πλειοψηφία (60% ή 65%). Ο μόνος που έχει την δικαιοδοσία να αλλάξει το Σύνταγμα μερικώς ή ολικώς είναι η κοινωνία των πολιτών και κανείς άλλος, όποτε αυτός το αποφασίσει.

Οι τρεις εξουσίες

·       Οι τρεις εξουσίες είναι η εκτελεστική, η βουλευτική και η δικαστική εξουσία και είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους.

·       Για να διατηρηθεί η ανεξαρτησία των εξουσιών, και τρεις οι εξουσίες εκλέγονται άμεσα από τον λαό ο οποίος μπορεί να τις ελέγξει όποτε το κρίνει απαραίτητο.

Η εκτελεστική εξουσία

·       Η εκτελεστική εξουσία αποτελείται από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον αντιπρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας  είναι η ύψιστη αρχή της εκτελεστικής εξουσίας.

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας  εκλέγεται άμεσα από τον λαό.

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ψηφίζεται άμεσα από τον λαό, με απλή πλειοψηφία (50% + 1) και η κοινωνία των πολιτών θα είναι το μόνο όργανο που θα έχει το δικαίωμα να παύσει τον πρόεδρο από την εξουσία ακόμη και πριν λήξει η θητεία του.

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να κυβερνήσει πέρα από δύο θητείες (η θητεία μπορεί να είναι  5 χρόνια).  

·       Ο πρόεδρος  της Δημοκρατίας έχει την εξουσία να ορίζει τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς εκτός από τον υπουργό δικαιοσύνης ο οποίος θα εκλέγεται με απλή πλειοψηφία (50% + 1)  άμεσα από τον λαό. Παρόμοια ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, δεν θα μπορούν να εκλεγούν πέρα από 2 θητείες.

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει την εξουσία να αλλάζει τους υπουργούς και τον πρωθυπουργό όποτε το κρίνει απαραίτητο και να ορίζει άλλους στην θέση τους.

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν έχουν καμία εξουσία στην βουλευτική εξουσία και η σχέση τους θα ορίζεται ρητά από το σύνταγμα. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν θα μπορούν να παρεμβαίνουν στο έργο της βουλής και θα είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν τα νομοσχέδια που θα βουλεύονται οι βουλευτές και θα ψηφίζουν οι βουλευτές.  Σε ορισμένα νομοσχέδια μπορεί να προβλέπεται από το Σύνταγμα να ψηφίζονται και να εγκρίνονται και από την βουλή και από τον λαό. Επίσης ο κοινωνία των πολιτών μπορεί να ζητήσει να ψηφήσει για έγκριση οποιοδήποτε νομοσχέδιο που είναι στην αρμοδιότητα της βουλής να το ψηφίζει, αν το  ζητήσει ένας αριθμός πολιτών ίσος με 200.000 ή 300.000. Δηλαδή η κοινωνία των πολιτών  όποτε το κρίνει απαραίτητο μπορεί να ζητάει  να εγκρίνει με την ψήφο του οποιοδήποτε νομοσχέδιο ψήφισε η βουλή με απλή πλειοψηφία (50% + 1).

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν θα μπορούν να έχουν ταυτόχρονα και βουλευτικό αξίωμα. Ειδικά ο πρόεδρος, εκλέγεται μόνο ως πρόεδρος και δεν θα έχει βουλευτική θέση. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί μπορεί να εκλεγούν πρώτα ως βουλευτές αλλά αν πάρουν υπουργικό αξίωμα χάνουν το βουλευτικό αξίωμα. Μπορούν να εκλεγούν ως βουλευτές μόνο στην επόμενη θητεία της βουλής εφόσον βέβαια δεν έχουν συμπληρώσει δύο θητείες. 

Ο αντιπρόεδρος

·  Το σύνταγμα θα προβλέπει ένα αντιπροέδρο Δημοκρατίας και θα ορίζει τα καθήκοντα του. Τον αντιπρόεδρο τον επιλέγει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και μπορεί να του δώσει επιπλέον από τα οριζόμενα στο σύνταγμα καθήκοντα όπως αυτός το κρίνει.

·       Η θητεία του θα είναι ίση με το προέδρου 5 χρόνια. 

·       Ο πρόεδρος αφού ορίσει τον αντιπρόεδρο θα ζητήσει την έγκριση του από τον λαό το αργότερο μέσα σε ένα μήνα από τον ορισμό του κι αυτό γιατί ο αντιπρόεδρος από το σύνταγμα θα μπορεί να αντικαταστήσει τον πρόεδρο και να ασκήσει προσωρινά τα καθήκοντα του προέδρου όταν αυτό απαιτείται.

Ο αντιπρόεδρος προβλέπεται να αντικαταστήσει προσωρινά τον πρόεδρο σε περίπτωση βαριάς ασθένειας που δεν του επιτρέπει να ασκήσει τα καθήκοντα του, σε περίπτωση θανάτου, ή παύσης των καθηκόντων του λόγω δίκης του στο Συνταγματικό δικαστήριο, (εξηγώ παρακάτω την διαδικασία με την οποία παραπέμπεται σε δίκη ο πρόεδρος).

Η βουλευτική εξουσία

·       Η βουλή  που θα αποτελείται 150-180 βουλευτές  θα εκλέγεται άμεσα μόνο από τον λαό και μόνο από τον λαό μπορεί να παυθεί η θητεία της ακόμη και πριν την κανονική διάρκεια της.

·       Η θητεία της βουλής θα είναι 5 χρόνια και θα διαλύεται αυτοδίκαια μόλις συμπληρωθούν τα 5 χρόνια εκτός και αν αποφασίσει η κοινωνία των πολιτών με ψηφοφορία την διάλυση της πριν λήξει η θητεία της. Αυτή ψηφοφορία πρόωρης διάλυσης της βουλής μπορεί να γίνει αν ζητηθεί είτε ένα αριθμό πολιτών ίσο με 200.000 ή 300.000, είτε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με απλή πλειοψηφία.

·       Οι βουλευτές θα μπορούν να εκλέγονται μόνο για 2 θητείες..

·       Οι βουλευτές εκλέγονται άμεσα από τον λαό και η κοινωνία των πολιτών είναι ο μόνος που θα έχει την εξουσία να παύσει από τα καθήκοντα του οποτεδήποτε κρίνει απαραίτητο τον οποιοδήποτε βουλευτή ή την βουλή στο σύνολο της.

Η δικαστική εξουσία

·       Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη.

·       ο οποίος και θα μπορεί να τους παύει νωρίτερα από την θητεία τους αν το κρίνει απαραίτητο με απλή πλειοψηφία (50% + 1).

·       Η αρχή της δικαστικής εξουσίας θα είναι ένα όργανο από 8 μέλη και θα έχει ως πρόεδρο τον υπουργό δικαιοσύνης.

·       Η θητεία τους θα είναι 5 χρόνια.

·       Το συνταγματικό δικαστήριο θα ελέγχει την νομιμότητα των πράξεων και των αποφάσεων της βουλευτικής και της εκτελεστικής εξουσίας και θα μπορεί να τους απαγγέλει κατηγορίες αυτόβουλα ή από καταγγελίες τρίτων και να τους καλεί σε δίκη εφόσον κρίνεται πως παραβαίνουν το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους. Στην περίπτωση του προέδρου της Δημοκρατίας για να δικαστεί  ο πρόεδρος θα πρέπει να ζητήσει το συνταγματικό δικαστήριο την συγκατάθεση του λαού με ψήφο απλής πλειοψηφίας (50% + 1). Κι αυτό γιατί μόνο η κοινωνία των πολιτών έχει δικαίωμα να παύσει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας από την εξουσία του και η παύση του θα γίνει δυνατή μόνο αν το αποφασίσει η κοινωνία των πολιτών, αλλιώς ακόμη και αν δικάζεται μπορεί να συνεχίσει να εκτελεί τα καθήκοντα του. Στην περίπτωση που παυθεί από τα καθήκοντα του, τότε προσωρινά και για όσο διαρκέσει η δίκη θα εκτελεί τα καθήκοντα του ο αντιπρόεδρος. Εκτός και αν η κοινωνία των πολιτών θελήσει να εκλέξει άμεσα νέο πρόεδρο δημοκρατίας.

·       Οι νόμοι πάντοτε προετοιμάζονται και βουλεύονται στην βουλή αλλά το συνταγματικό δικαστήριο θα μπορεί να παρευρίσκεται εκεί με αντιπροσώπους για να ελέγχει αν οι νόμοι και οι σχετικές διατάξεις που προετοιμάζονται είναι σύμφωνοι με το σύνταγμα. Η αντιπροσωπεία του συνταγματικού δικαστηρίου θα έχει συμβουλευτικό και μόνο χαρακτήρα και δεν θα έχει καμία εξουσία να παρακωλύσει με οποιοδήποτε τρόπο ή να σταματήσει την διαδικασία προετοιμασίας ή την ψηφοφορία του νόμου ακόμη και αν θεωρεί πως οι νόμοι που προετοιμάζονται ενάντια στο σύνταγμα. Η βουλή επίσης θα πρέπει να έχει τους δικούς τους νομικούς συμβούλους που θα συμβουλεύουν την βουλή για το αν οι νόμοι είναι σύμφωνα με το σύνταγμα.

·       Όλοι οι νόμοι και οι αποφάσεις όλων των εξουσιών θα πρέπει να είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα.

· Σε περίπτωση που κάποιος νόμος καταγγέλλεται ως αντισυνταγματικός είτε από το ίδιο το συνταγματικό δικαστήριο είτε από οποιαδήποτε αρχή, είτε από τον λαό (από ένα αριθμό πολιτών ίσο με 200.000 ή 300.000), ο νόμος αυτός θα πρέπει να δικαστεί στο ειδικό συνταγματικό δικαστήριο με την προβλεπόμενη από τους νόμους και το σύνταγμα διαδικασία και να βγει η σχετική απόφαση η οποία θα πρέπει να γίνει υποχρεωτικά αποδεκτή από όλους (Πρόεδρο, πρωθυπουργό, υπουργούς και βουλευτές). Μόνο η κοινωνία των πολιτών θα μπορεί να ακυρώσει μια τέτοια απόφαση, είτε με απλή πλειοψηφία (50% + 1) ή με ενισχυμένη πλειοψηφία (60% ή 65%), ίση δηλαδή με αυτή που ισχύει για την ψήφιση των διατάξεων του συντάγματος.

·       Την συνταγματική εγκυρότητα των νόμων και των αποφάσεων την ελέγχει το Συνταγματικό δικαστήριο του οποίου η απόφαση θα γίνεται υποχρεωτικά αποδεκτή από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και την λοιπή εκτελεστική εξουσία και την βουλή.

·       Μόνο η κοινωνία των πολιτών μπορεί να ακυρώσει την απόφαση του Συνταγματικού δικαστηρίου με σχετική ψηφοφορία όταν αυτή ζητηθεί είτε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε από την βουλή, είτε από ένα αριθμό πολιτών  ίσο με 200.000 ή 300.000.

· Την απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου όταν δικάζονται βουλευτές, υπουργοί και ο πρωθυπουργός θα την παίρνουν ένορκοι οι οποίοι θα ψηφίζονται από τον λαό. Η καταδικαστική απόφαση για τον πρόεδρο η απόφαση των ενόρκων θα πρέπει να εγκριθεί υποχρεωτικά από τον λαό με απλή ψηφοφορία (50% + 1).

Η Αναγέννηση του Ελληνισμού

Mε όραμα την ελευθερία, την αλήθεια, την αγάπη και την ειρήνη, με σταθερή θέληση και αποφασιστικότητα μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πραγματικότητα μέσα στην οποία θα ανθίσουν η ευφυΐα, η δημιουργικότητα, το ταλέντο, η εφευρετικότητα, οι επιστήμες και η τέχνη, αλλά ταυτόχρονα οι ύψιστες αξίες της ζωής, η αρμονία, η φιλοσοφία, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η αγάπη μέσα στον καθένα και μέσα στην κοινωνία. 

Είναι περισσότερο από αναγκαίο να οργανωθεί ένα κίνημα πανελλαδικό και πολυσυλλεκτικό έξω από κάθε κομματικό μηχανισμό, κόμματα, μικροκόμματα και παρακόμματα, μικροσυμφέροντα, μεγαλοσυμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες, με μοναδικό σκοπό την αναθεώρηση του συντάγματος, το οποίο θα δομηθεί με τέτοιο τρόπο που δεν θα επιτρέπει στα κόμματα να λυμαίνονται την εξουσία για να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα και των προστατών τους μέσα και έξω από την Ελλάδα. 

 Ο σκοπός αυτού του κινήματος θα είναι η ριζική αναθεώρηση του συντάγματος η οποία θα σηματοδοτήσει και επανίδρυση του Ελληνικού κράτος και την αναγέννηση του Ελληνισμού.τ

Με την ψήφιση της αναθεώρησης του συντάγματος θα πρέπει να ανακηρυχτούν άμεσα εκλογές για να αρχίσει η εφαρμογή του. Αυτές θα είναι και οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές του Ελληνισμού στην σύγχρονη ιστορία του και η απαρχή μιας νέας εποχής, όπου την θέση της ιδιοτέλειας θα πάρει η ευημερία του συνόλου και η αρμονική συμβίωση με όλα τα είδη ζωής και την μητέρα γη.

 Για να εξασφαλιστεί ότι η εξουσία θα ασκείται άμεσα και πρωταρχικά από τον λαό προτείνω στην συνέχεια ορισμένες βασικές αρχές του συντάγματος σε σχέση με τον άσκηση της εξουσίας.

Πόλις, πολίτης, οπλίτης στην αρχαία Ελλάδα. - Μυθαγωγία

 Πόλις, πολίτης, οπλίτης στην αρχαία Ελλάδα.

Πηγή: Μυσταγωγία, Μυθαγωγία, Φυσιολατρεία https://www.facebook.com/share/1Bwzq96haN/

Στην αρχαία Ελλάδα, η πόλις – πέρα από το να δηλώνει το φυσικό ή οχυρωμένο τείχος– σήμαινε κυρίως το οργανωμένο σύνολο των κατοίκων με κοινές θρησκευτικές, νομικές και πολιτικές δομές. Ο πολίτης (πολίτης: πολίτης < πόλις) ήταν εκείνος που κατείχε πλήρη νομικά και πολιτικά δικαιώματα: συμμετοχή στη συνέλευση (ἐκκλησία), δυνατότητα εκλογής αξιωμάτων και πρόσβαση σε δικαστικά σώματα. Η ταυτότητα του πολίτη δεν ταυτιζόταν απλώς με τη διαμονή σε μια πόλη, αλλά με την ενεργό ενασχόληση στα κοινά και την υπεράσπιση της πόλεως.

Τα πολιτικά δικαιώματα ως θεμέλιο του δημόσιου βίου.

Τα δικαιώματα ψήφου (δικαίωμα ἐπιψήφισης και ἀποψήφισης) και υποψηφιότητας στα αξιώματα καθόριζαν ποιοι μπορούσαν να συμβάλλουν στη λήψη αποφάσεων. Η ισονομία (νομιμότητα όλων των πολιτών) και η ισοπολιτεία (ισοπολιτεία όλων απέναντι στους νόμους) ήταν ιδανικά τελείως συνδεδεμένα με την έννοια της πόλης‐κράτους ως κοινότητας ενεργών πολιτών. Όποιος απέφευγε τα κοινά δεν απαρτιζόταν στο σώμα του πολιτεύματος, αφήνοντας τους άλλους να αποφασίζουν για λογαριασμό του.

Ο εξοστρακισμός: η ψήφος ως εργαλείο ισχύος.

Στην κλασική Αθήνα, ο ἐξοστρακισμός ήταν διαδικασία με την οποία, μέσω ετήσιας ψηφοφορίας στην ἐκκλησία του δήμου, πολίτης μπορούσε να απωλέσει την πολιτική του ύπαρξη για δέκα χρόνια. Για να επιτευχθεί εξορία, έπρεπε πάνω από 6.000 πολίτες να εγγράψουν το όνομα του «ύποπτου» σε λακωνίσκους (κεραμικούς πήλινους θραύσματα – ὠστρακίδια). Ο εξοστρακισμός μαρτυρεί την ακαριαία και θεσμικά κατοχυρωμένη δύναμη της ψήφου: το πλήθος των πολιτών μπορούσε να απενεργοποιήσει ακόμη και τους ισχυρότερους, προστατεύοντας με αυτόν τον τρόπο την ελευθερία της πόλης από τυραννικές επιβουλές.

Πολίτης και ὁπλίτης.

Ο πολίτης ήταν ταυτοχρόνως πολίτης και ὁπλίτης («ὁπλίτης»: αυτός που φέρει ὅπλον, δηλαδή δόρυ και ἀσπίδα). Στον στρατιωτικό σχηματισμό της φάλαγγας (σφενδόνη), ο κάθε ὁπλίτης υπερασπιζόταν την πόλη με το ίδιο του το σώμα· τα όπλα του ήταν το δόρυ και η ασπίδα. Αναλογικά, η ψήφος ονομαζόταν «ὅπλον τοῦ πνεύματος»· μέσω αυτής ο πολίτης διαφύλασσε το πολίτευμα και τα δικαιώματά του. Όπως ο ὁπλίτης στήνει το τείχος με τις ασπίδες του, έτσι και ο ενεργός πολίτης στήνει την ελευθερία με τις ψήφους του.

Ο όρος idiot και η γλωσσική του διαδρομή.

Στα αρχαϊκά και κλασικά χρόνια, ἰδιώτης ήταν ο ιδιώτης, δηλαδή ο «ιδιωτεύων», ο μη μετέχων στα δημόσια. Καθώς το Ελληνικό λεπτό διαχωρισμό μεταξύ δημόσιου (κοινά) και ιδιωτικού έγινε αντικείμενο μελέτης στη Ρωμαϊκή και μεσαιωνική γραμματεία, ο όρος πέρασε στα λατινικά idiota με την έννοια του μη εκπαιδευμένου, άσχετου με τα επιστημονικά και πολιτικά ζητήματα. Από τα λατινικά εισήχθη στα γαλλικά και στα αγγλικά ως idiot, αποκτώντας τελικά την απόλυτα αρνητική σημασία «ηλίθιος», «ανόητος». Η σημασιολογική αλλαγή αντικατοπτρίζει τη μεσαιωνική αντίληψη ότι όποιος δεν ενδιαφέρεται να μάθει και να συμμετάσχει στο δημόσιο βίο στερείται κρίσης και αυτονομίας.

Από τα παραπάνω προκύπτει πως στην αρχαία Ελλάδα, ο πραγματικός πολίτης ήταν αυτός που συνδύαζε το όπλο με τη λέξη, τον ασπιδίτη ὁπλίτη με τον λόγιο στη βουλή. Η έννοια του ἰδιώτη ως «μη πολιτευόμενου» αποκάλυψε το βάθος της πολιτικής συνείδησης: η απουσία από τα κοινά ισοδυναμεί με απώλεια ελέγχου της μοίρας του. Μέσω θεσμών όπως η ἐκκλησία, η βουλή, ο νόμος και ο εξοστρακισμός, η αρχαία πόλις-κράτος ανέδειξε τη σημασία των δικαιωμάτων και της πολιτικής δράσης, καθιστώντας τη ψήφο όπλο ισχυρό όσο και το δόρυ και την ασπίδα.

----------------------------------------------------------

Polis, Polítis, Hoplítis in Ancient Greece,

In Ancient Greece, the polis – beyond denoting the natural or fortified wall – primarily meant the organized community of inhabitants bound by common religious, legal, and political structures. The polítis (“citizen”: polítis < polis) was one who held full legal and political rights: participation in the assembly ( ekklēsía ), eligibility for public office, and access to judicial bodies. A citizen’s identity was not simply tied to residing in a city, but to active engagement in public affairs and the defense of the polis.

Political Rights as the Foundation of Public Life.

The rights of voting (the rights of epipsēphísis and apopsēphísis) and of candidacy for office determined who could contribute to decision‑making. Isonomía (equality of all citizens before the law) and isopoliteía (equal political status before the laws) were ideals deeply connected to the concept of the city‑state as a community of active citizens. Anyone who shunned public affairs was no longer part of the constitutional body, leaving others to decide on their behalf.

Ostracism: The Vote as an Instrument of Power.

In Classical Athens, ostracism ( exostrakismós ) was a process by which, through an annual vote in the ekklēsía of the dēmos (people), a citizen could lose political existence for ten years. To exile someone, over six thousand citizens had to inscribe the suspect’s name on potsherds (laconískoi or ōstrakídia). Ostracism demonstrates the immediate and institutionally guaranteed power of the vote: the citizen body could neutralize even the most powerful, thus protecting the city’s freedom from tyrannical threats.

Citizen and Hoplite.

A polítis was at the same time a citizen and a hoplítis (“hoplite”: one who bears hóplon – spear and shield). In the phalanx formation (sphalíngxis), each hoplite defended the city with his own body; his weapons were the spear and shield. Analogously, the vote was called the “hóplon of the mind”; through it, the citizen safeguarded the constitution and his rights. Just as the hoplite formed the wall with his shields, so the active citizen built freedom with his votes.

The Term Idiot and Its Linguistic Journey.

In the Archaic and Classical periods, idiṓtēs meant the private individual – the one “engaged in private affairs,” not in public life. As the Greek distinction between public (koiná) and private became studied in Roman and medieval writings, the term passed into Latin as idiōta with the sense of uneducated or ignorant of scholarly and political matters. From Latin it entered French and English as idiot, ultimately acquiring the exclusively negative meaning “fool” or “stupid.” This semantic shift reflects the medieval view that one who does not care to learn and participate in public life lacks judgment and autonomy.

Conclusion.

From the above, it emerges that in Ancient Greece the true citizen was one who combined weapon and word, the shield‑bearing hoplite with the speaker in the assembly. The concept of idiṓtēs as “non‑participant” revealed the depth of political consciousness: absence from public affairs was tantamount to losing control of one’s fate. Through institutions such as the ekklēsía, the boulḗ (council), the law, and ostracism, the ancient city‑state highlighted the significance of rights and political action, making the vote a weapon as powerful as spear and shield.

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ - ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία.

Αποφασίζει η εξουσία για όλα, δηλαδή μια ολιγαρχία, αν όχι μοναρχία.

Επιχείρημα: Μα ψηφίζουμε την εξουσία.

Απάντηση:

Με τους όρους και τις διαδικασίες που η εξουσία επιβάλλει.

Και η εξουσία δεν είναι ανακλητή, παρότι δεν κάνει όσα έλεγε, και επίσης κάνει πράγματα που βλάπτουν το σύνολο.

Και η εξουσία έχει τα μέσα — οικονομικά, μίντια κ.λπ. — να επιβάλλει την κοσμοθεωρία της.

Καπιταλισμός και Δημοκρατία είναι ασύμβατα.

Πλούσιες μειοψηφίες ελίτ και ορδές φτωχών (άρα δούλων), που έχουν ψήφο, δεν συνάδουν με τη Δημοκρατία.

Ο κοινοβουλευτισμός είναι η απάτη των βολεμένων,που τον παρουσιάζουν ως Δημοκρατία.

Άμεση Δημοκρατίασημαίνει ανακατανομή του πλούτου και άμεση συμμετοχή των πολλών στις θέσεις και στις αποφάσεις.

Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια της Χαλιμάς.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ - ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΆΔΗΣ

 ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ - ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΆΔΗΣ 

Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα ή θέλει να είναι ένα πολίτευμα που αποβλέπει στην αυτονομία και την κοινωνική και την ατομική. Γιατί μιλάμε εδώ για αυτονομία; Διότι ο μέγιστος αριθμός των ανθρωπίνων κοινωνιών πάντοτε εγκαθιδρύθηκε πάνω στη βάση μιας ετερονομίας, δηλαδή οι θεσμοί που υπήρχαν, θεσμοί με την γενικότατη έννοια, αλλά και οι πολιτικοί θεσμοί θεωρούνταν πάντοτε ότι είναι δεδομένοι, ότι δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και οι θεσμοί αυτοί ήτανε καμωμένοι κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μην είναι δυνατόν να γίνει επερώτηση σχετικά με αυτούς τούς θεσμούς. Π.χ. σε θεσμίσεις πρωτόγονων φυλών, οι θεσμοί της φυλής έχουνε παραδοθεί ανέκαθεν από τους θεμελιωτές ήρωες ή από τους προγόνους, θεωρούνται αυτονόητοι. Το ορθό και το μη ορθό ακολουθεί ορισμένους παράγοντες, το επιτρεπτό και το μη επιτρεπτό και δεν απαγορεύεται καν να τους αμφισβητήσει κανείς, είναι αδιανόητο να αμφισβητηθούν. Οι άνθρωποι τους έχουνε ενσωματώσει, τους έχουνε εσωτερικεύσει με την ίδια τους την ανατροφή, δηλαδή με την ίδια τους την κατασκευή σαν κοινωνικά άτομα. Τι έγινε στην Ελλάδα την αρχαία για πρώτη φορά και τι θα επαναληφθεί στην Ευρώπη από τον 12ο-13ο αιώνα και μετά; Μια ρήξη αυτού του ετερόνομου καθεστώτος και μια κίνηση προς την αυτονομία και αυτή η κίνηση εκφράζεται πολιτικά με το κίνημα το δημοκρατικό και με όσους δημοκρατικούς θεσμούς δημιουργήθηκαν. Αυτονομία από αυτή την άποψη φυσικά, η ρήξη αυτή με την ελευθερονομία δεν ήτανε δυνατή παρά μόνον με την θέση υπό αμφισβήτηση των ήδη υπαρχόντων θεσμών και αυτό έγινε ήδη στην αρχαία Ελλάδα. Αυτό που βλέπουμε π.χ. στην Αθήνα περίπου από το 700-400 π.Χ. -ακόμα και μετά- είναι η συνεχής περίπου μεταβολή των θεσμών, όχι ότι υπήρξαν κάποτε ιδεώδες θεσμοί, αλλά ότι οι Αθηναίοι ποτέ δεν έπαψαν να μεταρρυθμίζουν τους νόμους τους κατά τρόπο ώστε να αυξάνουν την πραγματικότητα της δημοκρατίας δηλαδή την δυνατότητα πραγματικής συμμετοχής του δήμου στην εξουσία.

Αυτονομία σημαίνει ότι η κοινότητα η πολιτική, δίνει η ίδια στον εαυτό της νόμους, αποκλείοντας κάθε ιδέα εξωκοινωνικής πηγής αυτών των νόμων και των θεσμών. Είτε αυτοί η πηγή θεωρηθεί φυσική είτε απλώς παραδοσιακή, είτε υπερβατική, θεία, όπως είναι άλλωστε η περίπτωση με τους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης, τους νόμους που δίνει ο Ιεχωβά στον Μωυσή, είτε οποιαδήποτε άλλη.

Αυτονομία σημαίνει, δίνουμε σε μας τους νόμους μας και τους θεσμούς μας, ξέροντας ότι εμείς τους δημιουργούμε, ξέροντας ότι εμείς τους κάνουμε και αυτό είναι το μεγαλύτερο κράτος, αυτή δηλαδή είναι η μεγαλύτερη εξουσία που υπάρχει μέσα σε μια κοινωνία να μπορούμε να δίνουμε στον εαυτό μας, τους νόμους μας και τους θεσμούς κάτω από τους οποίους ζούμε και την κυβέρνηση με την οποία αποφασίζουμε προς τα που πηγαίνουμε.

https://socialpolicy.gr/2014/03/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1.html

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΈΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ Κορνήλιος Καστοριάδης

 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΈΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ 

Κορνήλιος Καστοριάδης 

Λέει λοιπόν ο Θουκυδίδης «αυτόνομος», λέει «αυτόδικος» -δηλαδή, η ίδια δικάζει τις παραβάσεις που γίνονται μέσα στον χώρο, στη σφαίρα της ζωής του λαού και όπως ξέρετε τα αρχαία αθηναϊκό δικαστήρια ήταν κληρωτά δικαστήρια και όχι επαγγελματικά δικαστήρια-, λέει «αυτοτελής», τέλος είναι φυσικά η αρχή, η εξουσία με την έννοια της κυβέρνησης στα αρχαία ελληνικά «οι εν τω τέλει» είναι οι κυβερνούντες δηλαδή μια πολιτεία, ένα σύνολο πολιτών που κυβερνούν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Συνεπώς εάν δεν είμαστε αυτόνομοι, αυτόδικοι και αυτοτελείς, δεν μπορούμε να ζούμε σε δημοκρατία, δεν μπορούμε να πούμε ότι ζούμε σε δημοκρατία.

https://socialpolicy.gr/2014/03/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1.html

ΆΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ Η ΜΟΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ

ΆΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ - Η ΜΟΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ 

Η αντιπροσώπευση είναι πολιτική αυτοαποξένωση του πολιτικού σώματος. Είναι «πάρε αγά μου το σχοινί να με κρεμάσεις». 

Η μόνη δυνατή μορφή δημοκρατίας είναι η άμεση δημοκρατία, όπου οι άνθρωποι αποφασίζουν μόνοι τους και όχι μέσω αμετακλήτων εκπροσώπων. 

Τώρα φυσικά από πολύ καιρό υπάρχει το επιχείρημα και η συζήτηση την οποία θα ήταν ανέντιμο να αφήσουμε κατά μέρος. Άμεση δημοκρατία υπήρξε, το ξέρουμε. 

Υπήρξε στην Αθήνα και σε μερικές άλλες ελληνικές πόλεις, όχι σε όλες. Δεν υπήρξε ποτέ στην Ρώμη. 

Αν ποτέ ακούσετε κανέναν καθηγητή πανεπιστημίου να σας μιλάει για ρωμαϊκή δημοκρατία, βγείτε έξω, αγοράστε ντομάτες και ρίξτε του.

 Η Ρώμη ήτανε ολιγαρχία από την αρχή μέχρι το τέλος. 

Αν ακούσετε κανέναν μαρξιστή να σας πει ότι η αθηναϊκή δημοκρατία στηριζόταν στη σκλαβιά, αγοράστε πορτοκάλια σάπια και ρίξτε του, διότι σκλαβιά υπήρχε παντού στον αρχαίο κόσμο, αλλά δεν υπήρχε δημοκρατία και πείτε του ότι δεν ξέρει τον Μαρξισμό αυτός ο δήθεν μαρξιστής, γιατί ο ίδιας ο Μαρξ γράφει πολύ σωστά ότι η πραγματική κοινωνικοοικονομική βάση της αρχαίας δημοκρατίας ήταν η ελεύθερη ανεξάρτητη μικροπαραγωγή. 

Η βάση της αθηναϊκής δημοκρατίας δεν ήτανε η σκλαβιά, οι πλούσιοι είχανε σκλάβους, οι περισσότεροι από τους άλλους δεν είχανε. Η βάση της αθηναϊκής δημοκρατίας ήτανε ότι ο χωριάτης που έκανε με τα πόδια 25 χιλιόμετρα για να κατέβει στην αγορά του δήμου και να συζητήσει και ν’ αποφασίσει, ο τεχνίτης ο Αθηναίος φυσικά το ίδιο, ο ναύτης ο Αθηναίος, ο Πειραιώτης το ίδιο.

https://socialpolicy.gr/2014/03/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1.html

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ Κορνήλιος Καστοριάδης

 

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ

Κορνήλιος Καστοριάδης 

Αν δεν υπάρχει αυτό το πάθος για τα κοινά, αυτή η αστυνόμος οργά, μπορούμε να λέμε ωραίους λόγους, μπορούμε να γράφουμε ωραία βιβλία, να κατασκευάζουμε συστήματα τα οποία να είναι άψογα, φιλοσοφικά και πολιτειολογικά, αλλά όλα αυτά δεν θα σημαίνουν τίποτε. Και θα ήθελα απάνω α’ αυτό το σημείο, τελειώνοντας να πω ποια είναι η άκρως αντίθετη άποψη μ’ αυτήν που εκθέτουμε εδώ τώρα και που την στηρίζουμε σ’ αυτήν την καταπληκτική και εκθαμβωτική φράση του Σοφοκλή για την «αστυνόμον οργά». Η άποψη της σύγχρονης δήθεν δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού την έχει με καταπληκτική πυκνότητα και βαθύτητα εκφράσει ένας Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος του περασμένου αιώνα που λέγεται Μπενζαμέν Κονοτάντ, σε ένα περίφημο κείμενο που συγκρίνει την ελευθερία των αρχαίων με την ελευθερία των μοντέρνων, και όπου λέει ότι πράγματι η αρχαία δημοκρατία, επειδή οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουνε στη ζωή τους, έτσι το εξηγεί αυτός, είχανε αυτό το πολιτικό πάθος, ενώ εμείς λέει και εδώ παραθέτω επί λέξη μεταφράζοντας, «το μόνο που γυρεύουμε από το κράτος είναι η κατοχύρωση των απολαύσεων μας». Και δεν το λέει ούτε κατηγορηματικά, ούτε ειρωνικά, το λέει διότι ξέρει τους συγχρόνους ανθρώπους.

Αυτό είναι, ελπίζω κατά το ήμισυ, μία τραγική αλήθεια για τον σύγχρονο κόσμο, δηλαδή αυτό που γυρεύουν oι άνθρωποι και το γυρεύουν δεν σκέφτονται ότι είναι δικό τους θέμα, το γυρεύουν. Υπάρχει ένας μπαμπάς, μαμά, κράτος το οποίο είναι ταυτοχρόνως και ένα τέρας, αλλά το οποίο είναι ταυτοχρόνως και ένα είδος Άγιου Βασίλη ο οποίος έχει μία κοιλιά μέσα από την οποία βγάζει χαρτονομίσματα, άδειες, θέσεις, δεν ξέρω τι, το ένα, το άλλο, αλλά το οποίο πάντως πρέπει να κατοχυρώνει τις απολαύσεις μας. Όσο υπάρχει αυτή η σύλληψη, ή μάλλον αυτή η βαθιά φαντασιακή τοποθέτηση του συγχρόνου ατόμου απέναντι στα κοινά και απέναντι στην πολιτική, ακόμη μια φορά όσα λέμε μπορούν ίσως να μείνουνε ο σπόρος για κάποια άλλη γενιά αλλά δεν ωφελούν σε τίποτα, αυτό που χρειάζεται σήμερα κατ’ εξοχήν, είναι αυτό το πάθος για τα κοινά, η ευθύνη, η συμμετοχή, η «αστυνόμος οργά.

https://socialpolicy.gr/2014/03/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1.html

Ο Πολίτης στην Δημοκρατία

 

Ο Πολίτης στην Δημοκρατία  

Οι δυο ρόλοι του Πολίτη στην Δημοκρατία 

Κατά την άποψη μου ο ρόλος του Πολίτη στη Πολιτεία είναι διττός

Μόνο ο ένας δεν κάνει κάποιον πολίτη στην ολοκληρωμένη του έννοια, όπως τον εννοούσαν τουλάχιστον ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης σύμφωνα με την κατανόηση μου.

Επίσης η ζωή στην Πόλη έχει ως αρχές και αξίες την Αλήθεια, την Ενότητα, την Ισότητα, την Δικαιοσύνη, την Αγάπη, την Προσφορά, την Αλληλεγγύη, την Σύνεση, το Θάρρος (ανδρεία) την Σωφροσύνη και την Αρετή γενικότερα

1. Η άμεση συμμετοχή στα κοινά

 Ο πολίτης στην  Δημοκρατία έχει άμεση συνεχή συμμετοχή στα αξιώματα και στις αποφάσεις,

Ο πολίτης λειτουργεί με γνώμονα το όφελος της Πόλης (του Συνόλου) και όχι το ιδιωτικό του όφελος (ιδιώτης, ιδιωτεία). 

Το ατομικό όφελος ικανοποιείται μέσα από την υπηρεσία του καλού της Πόλης, δηλαδή, του συνόλου,. γεγονός που δημιουργεί ενότητα και αρμονική συμβίωση στα μέλη της πόλης καθώς και σταθερότητα και δύναμη.

Για τους πολίτες προέχει το εμείς απο το εγώ.

Αυτό είναι ταυτόχρονα αυτοσκοπός αλλά και μέσο να επιτευχθεί ο δεύτερος και κυριότερος σκοπός του Πολίτη στην Πόλη, η τελειοποίηση των αρετών και η ολοκλήρωση του ως άνθρωπος. Να γίνει ο άνθρωπος  σοφός, φωτισμένος, θεάνθρωπος.

 2. Ο φιλοσοφικός αυτογνωσιακός βίος

 Ο πολίτης ακολουθεί μια αυτογνωσιακή και φιλοσοφική Ζωή (πνευματική με χριστιανικούς όρους) με σκοπό να αναπτύξει την Αρετή και να φτάσει στην Ολοκλήρωση (Φώτιση, Θέωση, Ενδελέχεια κατά ταν Αριστοτέλη.

Η Πόλις είναι κατά βάση πεδίο εκπαίδευσης στην φιλοσοφία (πνευματικότητα, αυτογνωσία)

Η πόλις δεν είναι απλώς ένας τόπος όπου μοιραζόμαστε ισότιμα τον πλούτο και την εξουσία, αλλά ένας τόπος εσωτερικού αγώνα, για να τελειοποιηθεί ο άνθρωπος στην Αρετή (παιδεία ) και να διευρύνει και να αφυπνίσει την συνείδηση.

Δηλαδή ο άνθρωπος μέσα απο την τελειοποίηση στις αρετές να καταστεί ικανός να συνειδητοποιήσει την Ύψιστη Αρχή της Ζωής (Υπέρτατο Εν,  Αλήθεια, Αγαθό, Θεός) που είναι η αθάνατη φύση.μέσα του, και την ενότητα των πάντων, ορατών και αοράτων, έμψυχων και άψυχων.

Ο γενικός στόχος της πόλης, (Πολιτείας). είναι η πολιτεία να αντανακλά την ουράνια αρμονία και την Υπέρταση Συνείδηση σε αυτόν τον τρισδιάστατο κόσμο, και οχι να διασκεδάζουμε με ευτελείς διασκεδάσεις.

🌿 Άμεση Δημοκρατία - Οι Πολίτες στην εξουσία

ΕΝΩΘΕΊΤΕ ΣΕ ΈΝΑ ΠΑΝΕΛΛΉΝΙΟ ΚΊΝΗΜΑ

🌿 Άμεση Δημοκρατία - Οι Πολίτες στην εξουσία 

 ΑΡΧΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Ελευθερία, Αλήθεια, Αγάπη, Ειρήνη, Δημιουργία, Ισότητα, Αλληλεγγύη, Ανιδιοτέλεια, Σεβασμός, Δικαιοσύνη

Τέλος τα Κόμματα, η Πλουτοκρατία και Κάθε εξουσία 

 ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΊΑ

Αλλαγή πολιτεύματος - Άμεση δημοκρατία

 

Αλλαγή πολιτεύματος - Άμεση δημοκρατία 

Ανοιχτή επιστολή-μήνυμα,

Προς καθε ενδιαφερόμενο για την Πατρίδα και ειδικά όσους έχουν επιρροή μέσω των ΜΜΕ.

Το κύριο ζητούμενο είναι η πολιτειακή αλλαγή, η κατάργηση των κομμάτων και η άμεση δημοκρατία.

Αν δεν οργανωθείτε εσείς, που νοιάζεστε για την πατρίδα και έχετε επιρροή στον κόσμο, σε ένα κίνημα που θα δημιουργήσει ένα ισχυρό ρεύμα για την ένωση των Ελλήνων, τότε ποιος θα το κάνει;

Συστρατευθείτε με ένα και μόνο ζήτημα:
ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΕΎΜΑΤΟΣ σε 

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ 

Τίποτα άλλο.

Αφήστε, προς το παρόν, τις προσωπικές σας ιδέες για όλα τα άλλα θέματα και συστρατευθείτε μόνο σε αυτόν τον μοναδικό σκοπό.

Είναι ο μόνος που μπορεί να ενώσει τους Έλληνες έξω από κομματικές παρωπίδες και ο μόνος τρόπος να διαλυθεί το σάπιο σύστημα των κομμάτων και των προστατών τους.