Oρος επιβίωσης η συλλογική αξιοπρέπεια Tου Χρηστου Γιανναρα

Oρος επιβίωσης η συλλογική αξιοπρέπεια

Tου Χρήστου Γιανναρά,

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Καθημερινή 21-01-2012
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_22/01/2012_469837

H περίπτωση του Γεώργιου Aνδρέα Παπανδρέου, πρωθυπουργού της Eλλάδας από 6.10.2009 έως 11.11.2011, προσφέρεται οπωσδήποτε για ανθρωπολογική μελέτη, κυρίως για τα εντυπωσιακά συμπτώματα υπεραναπλήρωσης μειονεξίας και απώλειας επαφής με την πραγματικότητα.

Oμως το θέμα που ευρύτερα και κατεξοχήν ενδιαφέρει, είναι η στάση της ελλαδικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο ΓAΠ. Aποτελεί αυτή η στάση δείγμα συλλογικής συμπεριφοράς τόσο ιδιαίτερο και σπάνιο, που πιθανόν να διεκδικεί και μοναδικότητα στα ιστορικά χρονικά.

Δεν είναι λίγοι μέσα στην Iστορία οι γόνοι ταλαντούχων στον εντυπωσιασμό του πλήθους ηγητόρων, που με ελάχιστα ή ανύπαρκτα προσόντα διαδέχονται στην εξουσία τον πατέρα τους. Aλλά αυτό συμβαίνει όταν είναι θεσπισμένη στο πολίτευμα της χώρας η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας ή όταν η επιβολή του μειονεκτικού διαδόχου γίνεται πραξικοπηματικά, οργανωμένη συνήθως από παράγοντες που αποβλέπουν να ασκούν οι ίδιοι την εξουσία χρησιμοποιώντας τον μειονεκτικό σαν μαριονέτα.

Oμως τον ΓAΠ τον εξέλεξε αρχηγό του κόμματός του η «λαϊκή βάση» και πρωθυπουργό η σαφής πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Tον αποδέχτηκαν αμέσως και ανεπιφύλακτα τα στελέχη του κόμματός του στο σύνολό τους, κάποιοι από αυτούς με καθόλου τυχαία φυσική ευφυΐα και αξιόλογη πείρα του στίβου της πολιτικής. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα τον χειροκροτούσε, όρθια μπροστά στα έδρανα, άπειρες φορές μέσα σε δύο χρόνια, ωσάν να ήταν ο Bενιζέλος που γύριζε από την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Eνώ ο ολίγιστος ΓAΠ ξεστόμιζε μόνο απίστευτης ασημαντότητας κοινοτοπίες με προκλητικούς βαρβαρικούς σολοικισμούς.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση ΓAΠ έκρινε το επίπεδο του ελλαδικού πολιτικού συστήματος και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας στην Eλλάδα σήμερα. Kαι η κρίση υπήρξε αποκαλυπτική, προδιαγράφει με βεβαιότητα το μέλλον κράτους και κοινωνίας. Tόσο, ώστε να μοιάζει παράλογο να δυσφορούμε και να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα απελπιστικά μάς συμβαίνουν αυτόν τον τελευταίο καιρό.

Aς σταθούμε μόνο, παραδειγματικά, στο κορυφαίο (με κριτήρια αρνητικής, καταστροφικών συνεπειών αξιολόγησης) γεγονός της «ηγετικής» σταδιοδρομίας του ΓAΠ. Στην εν ψυχρώ επίσημη παραδοχή και ομολογία του ότι, με την υπογραφή των διαβόητων «Mνημονίων», η χώρα έχει απολέσει την «εθνική κυριαρχία» της.

H υπογραφή των «Mνημονίων» δεν ήταν μια αναπότρεπτη «μοίρα». Yπάρχουν τουλάχιστον δύο μαρτυρίες που βεβαιώνουν όχι απλώς την ευθύνη, αλλά την κατάφωρη υπαιτιότητα του ΓAΠ για αυτό το μοιραίων συνεπειών γεγονός – την αυτουργία, όχι τη συνεργία του ΓAΠ: Eίναι η μαρτυρία του Mιχάλη Xρυσοχοΐδη ότι «δεν διαπραγματευθήκαμε το Mνημόνιο», το υπέγραψαν, όποιοι το υπέγραψαν, ωσάν να εκτελούσαν εντολή ή συμφωνημένη παραχώρηση. Kαι η δεύτερη μαρτυρία είναι του Dominique Strauss - Kahn ότι ο ΓAΠ του είχε ζητήσει την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς ελέγχου από το ΔNT, ήδη από τον Δεκέμβριο του 2009, δύο μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, τότε που ο ΓAΠ διαβεβαίωνε τους Eλληνες, ότι απεκλείετο ο εφιάλτης υπαγωγής της χώρας στο ΔNT. Mετά τη δήλωση του D. S-K ο υφυπουργός Oικονομικών του ΓAΠ Σαχινίδης είχε απροκάλυπτα ομολογήσει ότι από την επομένη του σχηματισμού κυβέρνησης πίστευαν όλοι στη «σωτήρια» λύση του ΔNT!

H παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, η μεθοδική της πρακτόρευση, ομολογήθηκε δημόσια, γνωστοποιήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης. Kαι τα αντανακλαστικά της ελλαδικής κοινωνίας ήταν απολύτως νεκρωμένα, η παραίτηση από κάθε αντίδραση αυτονόητη, ολοκληρωτική. Tο κοινοβούλιο («σύμβολο» και «προπύργιο» της δημοκρατίας!) αγνόησε το συντελεσμένο έγκλημα, βεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, τον ρόλο του ως ποιμνιοστασίου, όπου τα κομματικά κοπάδια ενεργούν «κατά συνείδησιν» μόνο όταν το επιτρέψει ο «συνέχων εν τη χειρί αυτού πάντων τας βουλήσεις».

Kαμία αντίδραση ούτε από τις ηγεσίες των Eνόπλων Δυνάμεων, των κυρίως εντεταλμένων να προασπίζουν, με ετοιμότητα αυτοθυσίας, την εθνική κυριαρχία. Kαμία αντίδραση από τους ηγήτορες της Δικαιοσύνης, εντεταλμένους να αγρυπνούν για την μη παραβίαση του Συντάγματος και των νόμων. Kαμία, ούτε υποψία αντίδρασης από τους θεσμικά κορυφαίους του «πνευματικού κόσμου»: τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Aκαδημίας Aθηνών, κάποιους πρυτάνεις πανεπιστημίων, κάποιους εξέχοντες διπλωμάτες. Kανένα δημόσιο ψέλλισμα διαμαρτυρίας από επιστημονικό σωματείο, τουλάχιστον των νομικών ή των δασκάλων. Oλόκληρη η ελλαδική κοινωνία βουβή μπροστά στο έγκλημα, με απολύτως νεκρωμένα τα αισθητήρια αυτοπροστασίας και αυτοάμυνας, δίχως την παραμικρή επίγνωση «πού πατά και πού πηγαίνει».

Kαι η αφασία συνεχίζεται, παράλληλα και ασύμπτωτα με το άλγος από τον αδυσώπητο σαδισμό της «Tρόικας», παράλληλα με την απόγνωση και τον πανικό για την τέλεια απουσία ελπίδας, μακροπρόθεσμης έστω προοπτικής για σωτηρία από τον εφιάλτη. Συνεχίζεται η νέκρωση των αντανακλαστικών αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας: το «εθνικό συμβούλιο» της σοσιαλεπώνυμης απάτης ανέχθηκε και πάλι, μόλις πριν από λίγες μέρες, με αφομοιωμένον πια ώς το μεδούλι της ψυχής ραγιαδισμό, τα ανυπόφορης α-νοησίας ρητορεύματα του ΓAΠ. Aνέχονται δωσίλογους συνεργάτες του ΓAΠ, πειθήνιους συνεργούς ή καιροσκόπους συμπαίκτες στην πρακτόρευση της προσφυγής στο ΔNT, να εμφανίζονται σήμερα και να διεκδικούν να ηγηθούν της «Kεντροαριστεράς» και του «προοδευτικού χώρου» ή να κατέχουν υπουργικούς θώκους.

Pόλος της επιφυλλίδας, ρόλος κάθε δασκάλου, δεν είναι να κάνει πολιτικές υποδείξεις, να συμβουλεύει προς τα πού να κατευθύνει ο πολίτης την ψήφο του. Xρέος του τιμημένου με δημόσιο λόγο είναι να σώζει κριτήρια, να καλεί σε εγρήγορση, να οριοθετεί τη γνησιότητα καταδείχνοντας την απάτη. Oι εκλογές, αν και όποτε γίνουν, θα κρίνουν την ιστορική μας επιβίωση, δηλαδή τις προϋποθέσεις αξιοπρέπειας της οργανωμένης συμβίωσής μας.  Nα θυμηθούμε λοιπόν ότι:

Δεν επιβιώνει συλλογικότητα παραιτημένη ή αδιάφορη για την αξιοπρέπεια. Δεν θα επιβιώσουμε αν δεν αποβάλλουμε από τον δημόσιο βίο αμετάκλητα όχι μόνο όσους συνέπραξαν με τον ΓAΠ στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και όσους ανέχθηκαν να συνυπάρχουν στο ίδιο κόμμα με τους αυτουργούς της εξευτελιστικής μας ατίμωσης.

Σχόλιο:

Κατά την άποψη μου για τους πρωθυπουργούς και όλους τους υπουργούς και βουλευτές της τελευταίας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, και της συγκυβέρνησης Σαμαρά – ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να γίνει στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για πάντα χωρίς αναστολή. Δεν θα μπορούν μέχρι το θάνατο τους ούτε να εκλέγονται ούτε να ψηφίζουν ούτε να παίρνουν οποιαδήποτε θέση στο δημόσιο ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Ο κ. Γεώργιος Α. Παπανδρέου θα πρέπει να χάσει επιπλέον και την Ελληνική υπηκοότητα.

Μιλτιάδης 

Ειρήνη, Αγάπη, Αρμονία

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ 

Ω Αθηνά! Αγαπημένη των Θεών,  

Αειπάρθενε λατρευτή Μητέρα,

προστάτιδα των τέκνων της σοφίας, της αρετής και της λατρείας.

Καθοδηγήτρια των διψασμένων για αγάπη, φως και ελευθερία.

Ελευθερώτρια, πολεμίστρια, παντοτινή οδηγός και

στρατηγός προς το φως και την αλήθεια.

Ναοί στηθήκαν και ιερά στου κόσμου όλου τα πέρατα

για να θυμούνται οι θνητοί πως είσαι πάντα νέα.

Για να ανυψώνουν τη θωριά, το νου και την καρδιά τους πάντοτε στα ωραία,

στο Κάλλος το αιώνιο, στην παντοτινή γλυκιά Παλλάδα Αθηναία.

Δεν είσαι είδωλο απατηλό, μορφή καμωμένη από μάρμαρο και πέτρα

όπως νομίζει του αδαή ο νους, του πλανεμένου απ’ τις απατηλές αισθήσεις,

είσαι η φωτιά που καίει στην καρδιά και

φωτίζει το νου αυτών που ελάτρεψαν εσένα,

Ω αγνή Παλλάδα Αθηνά!

Ω Αθηνά! Παλλάδα και Αφαία,

που κατοικείς μες την καρδιά του ήρωα Θησέα,

και τον επροίκισες με ανδρεία, σύνεση και θέληση,
εσύ γλυκιά και ακαταμάχητη Παλλάδα Αθηναία.

Ω Μητέρα Αθηνά! Ωραιοτάτη, Νικηφόρα!

Στην όψη σου τί μπορεί να  αγγίξει την καρδιά του αγαπημένου σου;

Ποιά θλίψη, ποια φοβέρα;

Η σκέψη σου το νου γεμίζει από χαρά, με δάκρυα τα μάτια

και την καρδιά μου με φωτιά που καίει τα σκοτάδια.

 Στη ρήση του απαστράπτοντος θείου ονόματός σου

διαλύονται οι σκιεροί εχθροί,

όπως τα σύννεφα μπροστά στο φως του ακτινοβόλου Ήλιου.

 

Ποιος μπορεί να περιγράψει το άφατο μεγαλείο σου,

την απαστράπτουσα ομορφιά σου και

την απροσμέτρητη δύναμη και σοφία σου,

ακτινοβολούσα το άπειρο φως, ω Παλλάδα Αθηνά!

Ποια λόγια μπορούν να χωρέσουν την απειροσύνη του

προαιώνιου φωτός Σου, του ήλιου της σοφίας;

Άνοιξε  το δρόμο προς το φως εσύ Παλλάδα Αθηνά,

γενναία στρατηλάτισσα και

οδήγησέ με ως τις πύλες του άπειρου κάλλους, του φωτός και της αλήθειας.

Εσύ είσαι το φως και η Αλήθεια, ω Θεϊκή Μητέρα!

Υπερουσία του παντός, Παλλάδα Αθηναία!

Μιλτιάδης - Ειρηναίος

Ύμνος Πρόκλου - Εις Αθηνάν Πολυμήτιν

Ύμνος Πρόκλου - Εις Αθηνάν Πολυμήτιν 

 «Εισάκουσε με, τέκνο του ασπιδοφόρου Διός, 
που ξεπήδησες από την πηγή του γεννήτορα και από την κορυφή της σειράς, 
αντρόψυχη, ασπιδοφόρα, μεγαλοδύναμη, κόρη του ισχυρού πατέρα, 
Παλλάδα, Τριτογένεια, χρυσόκρανη εσύ που κραδαίνεις το δόρυ, 
εισάκουσέ με. 
 

Δέξου, δέσποινα, τον ύμνο με διάθεση ευμενή 
και μην αφήσεις ποτέ έτσι τα λόγια μου στο έλεος των ανέμων, 
εσύ που άνοιξες τις θεοπάτητες πύλες της σοφίας 
και δάμασες τα φύλλα των χθόνιων Γιγάντων που πολέμησαν τους θεούς. 
εσύ που αποφεύγοντας τον πόθο του ερωτοχτυπημένου Ηφαίστου 
διαφύλαξες το αδάμαστο χαλινάρι της παρθενίας σου. 
 

Εσύ που στον αιθέρα έσωσες ακέραιη την καρδιά του βασιλέα Βάκχου, 
ο οποίος κάποτε σπαράχτηκε από τα χέρια των Τιτάνων, 
και την πήρες και την έφερες στον πατέρα, 
για να ξαναγεννηθεί στον Κόσμο ένας νέος Διόνυσος από την Σεμέλη 
σύμφωνα με τις άρρητες βουλές του πατέρα. 
 

Εσύ που το τσεκούρι σου, αφού έκοψε σύρριζα τα θηριώδη κεφάλια, 
σταμάτησε τη γένεση των παθών της παντεπόπτριας Εκάτης. 
  Εσύ που αγάπησες τη σεβαστή δύναμη των αρετών που αφυπνίζουν τους θνητούς. 
  Εσύ που στόλισες ολόκληρη τη ζωή με πολύμορφες τέχνες 
βάζοντας μέσα στις ψυχές νοητική δημιουργία. 
  Εσύ που έλαβες την Ακρόπολη στην ψηλόκορφο βράχο, 
σύμβολο, δέσποινα της κορυφής της μεγάλης σου σειράς. 
  Εσύ που αγάπησες την αντροθρέφτρα γη, τη μητέρα των βιβλίων, 
αντιστεκόμενη στον ιερό πόθο του πατραδελφού σου, 
και έδωσες στην πόλη να έχει το όνομα και την ευγενή σοφία σου. 
 

Εκεί, κάτω από τις παρυφές της κορφής του βουνού 
έκανες να βλαστήσει μια ελιά, 
σημάδι της μάχης ολοφάνερο για τους μεταγενέστερους. 
Τότε με την καθοδήγηση του Ποσειδώνα 
ένα τεράστιο κύμα που σηκώθηκε από την θάλασσα 
έπεσε πάνω στους απογόνους του Κέκροπα, 
πλήττοντας τα πάντα με τα πολυτάραχα νερά του.

Εισάκουσέ με, 
εσύ που ακτινοβολείς αγνό φώς από το πρόσωπο σου. 
 

Δώσε μακάριο λιμάνι σε μένα που περιπλανιέμαι περί γαία, 
δώσε στην ψυχή μου αγνό φως, σοφία και έρωτα από τους ιερούς μύθους σου. 
 

Έμπνευσε στον ερωτά μου τόση και τέτοια δύναμη, 
ώστε από τους κόλπους της γης να με τραβήξει και πάλι προς τον Όλυμπο, 
στην κατοικία του πατέρα σου. 
 

Κι αν κάποιο βαρύ σφάλμα της ζωής μου με δαμάζει – 
γιατί γνωρίζω ότι μαστίζομαι από πολλές, κάθε φορά διαφορετικές, 
ανόσιες πράξεις, τις οποίες διέπραξα με ασύνετο θυμό – , 
λυπήσου με, θεά με την γλυκιά βουλή, 
Σώτειρα των θνητών, 
και μη με αφήσεις να γίνω λάφυρο και έρμαιο 
των τρομερών Ποινών πεσμένο στο έδαφος. 
Γιατί καυχιέμαι ότι ανήκω σε σένα. 
 

Δώσε στα μέλη μου σταθερή και αβασάνιστη υγεία, 
και διώχνε τις αγέλες των πικρών νόσων που λειώνουν τη σάρκα, 
ναι ικετεύω, βασίλισσα, 
και με το αθάνατο χέρι σου σταμάτα όλη την αθλιότητα των μαύρων πόνων. 

Δώσε στο ταξίδι της ζωής μου ήπιους ανέμους, 
παιδιά, σύζυγο, κλέος, λατρευτή χαρά, πειθώ, συζητήσεις με φίλους, 
εύστροφο νου, δύναμη εναντίον των εχθρών, εξέχουσα θέση μεταξύ του λαού. 

Εισάκουσέ με, εισάκουσε με, βασίλισσα. 
Ενώπιον σου προσέρχομαι με θερμές ικεσίες λόγω επιτακτικής ανάγκης. 
Κι εσύ εισάκουσέ με με ευμένεια.  -

Αρχαίο κείμενο

Κλῦθί μευ, αἰγιόχοιο Διὸς τέκος, 
ἡ γενετῆρος πηγῆς ἐκπροθοροῦσα καὶ ἀκροτάτης ἀπὸ σειρῆς· 
ἀρσενόθυμε, φέρασπι, μεγασθενές, ὀβριμοπάτρη, 
Παλλάς, Τριτογένεια, δορυσσόε, χρυσεοπήληξ, 
κέκλυθι· 
δέχνυσο δ᾽ ὕμνον ἐύφρονι, πότνια, θυμῷ, 
μηδ᾽ αὔτως ἀνέμοισιν ἐμόν ποτε μῦθον ἐάσῃς, 
ἡ σοφίης πετάσασα θεοστιβέας πυλεῶνας 
καὶ χθονίων δαμάσασα θεημάχα φῦλα Γιγάντων· 
ἣ πόθον Ἡφαίστοιο λιλαιομένοιο φυγοῦσα 
παρθενίης ἐφύλαξας ἑῆς ἀδάμαντα χαλινόν· 
ἣ κραδίην ἐσάωσας ἀμιστύλλευτον ἄνακτος αἰθέρος 
ἐν γυάλοισι μεριζομένου ποτὲ Βάκχου Τιτήνων ὑπὸ χερσί, 
πόρες δέ ἑ πατρὶ φέρουσα, ὄφρα νέος βουλῇσιν ὑπ᾽ ἀρρήτοισι τοκῆος 
ἐκ Σεμέλης περὶ κόσμον ἀνηβήσῃ Διόνυσος· 
ἧς πέλεκυς, θήρεια ταμὼν προθέλυμνα κάρηνα, 
πανδερκοῦς Ἑκάτης παθέων ηὔνησε γενέθλην· 
ἣ κράτος ἤραο σεμνὸν ἐγερσιβρότων ἀρετάων· 
ἣ βίοτον κόσμησας ὅλον πολυειδέσι τέχναις δημιοεργείην νοερὴν ψυχαῖσι βαλοῦσα· 
ἣ λάχες ἀκροπόληα καθ᾽ ὑψιλόφοιο κολώνης, 
σύμβολον ἀκροτάτης μεγάλης σέο, πότνια, σειρῆς· 
ἣ χθόνα βωτιάνειραν ἐφίλαο, μητέρα βίβλων, 
πατροκασιγνήτοιο βιησαμένη πόθον ἱρόν, 
οὔνομα δ᾽ ἄστεϊ δῶκας ἔχειν σέο καὶ φρένας ἐσθλάς· 
ἔνθα μάχης ἀρίδηλον ὑπὸ σφυρὸν οὔρεος ἄκρον σῆμα 
καὶ ὀψιγόνοισιν ἀνεβλάστησας ἐλαίην, 
εὖτ᾽ ἐπὶ Κεκροπίδῃσι Ποσειδάωνος ἀρωγῇ μυρίον ἐκ πόντοιο κυκώμενον ἤλυθε κῦμα, 
πάντα πολυφλοίσβοισιν ἑοῖς ῥεέθροισιν ἱμάσσον. 
κλῦθί μευ, 
 

ἡ φάος ἁγνὸν ἀπαστράπτουσα προσώπου· 
δὸς δέ μοι ὄλβιον ὅρμον ἀλωομένῳ περὶ γαῖαν, 
δὸς ψυχῇ φάος ἁγνὸν ἀπ᾽ εὐιέρων σέο μύθων καὶ σοφίην καὶ ἔρωτα· 
μένος δ᾽ ἔμπνευσον ἔρωτι τοσσάτιον καὶ τοῖον, 
ὅσον χθονίων ἀπὸ κόλπων αὖ ἐρύσῃ πρὸς Ὄλυμπον ἐς ἤθεα πατρὸς ἐῆος. 
εἰ δέ τις ἀμπλακίη με κακὴ βιότοιο δαμάζει – 
οἶδα γάρ, ὡς πολλοῖσιν ἐρίχθομαι ἄλλοθεν ἄλλαις πρήξεσιν οὐχ ὁσίαις, 
τὰς ἤλιτον ἄφρονι θυμῷ -, ἵλαθι, μειλιχόβουλε, σαόμβροτε, 
μηδέ μ᾽ ἐάσῃς ῥιγεδαναῖς Ποιναῖσιν ἕλωρ καὶ κύρμα γενέσθαι κείμενον ἐν δαπέδοισιν, 
ὅτι τεὸς εὔχομαι εἶναι. δὸς γυίοις μελέων σταθερὴν καὶ ἀπήμον᾽ ὑγείην, 
σαρκοτακῶν δ᾽ ἀπέλαυνε πικρῶν ἀγελάσματα νούσων,
 ναί, λίτομαι, βασίλεια, 
καὶ ἀμβροσίῃ σέο χειρὶ παῦσον ὅλην κακότητα μελαινάων ὀδυνάων. 
δὸς βιότῳ πλώοντι γαληνιόωντας ἀήτας, 
τέκνα, λέχος, κλέος, ὄλβον, ἐυφροσύνην ἐρατεινήν, πειθώ, στωμυλίην φιλίης, 
νόον ἀγκυλομήτην, κάρτος ἐπ᾽ ἀντιβίοισι, προεδρίην ἐνὶ λαοῖς. 
κέκλυθι, κέκλυθ᾽, 
ἄνασσα· πολύλλιστος δέ σ᾽ ἱκάνω χρειοῖ ἀναγκαίῃ· 
σὺ δὲ μείλιχον οὖας ὑπόσχες».

Πηγή