Κρίση στην Ελλάδα και η Αλήθεια που Πονάει

 

Κρίση στην Ελλάδα και η Αλήθεια που Πονάει

Η Ελλάδα βιώνει μια πολύπλευρη κρίση, που δεν περιορίζεται μόνο στα οικονομικά μεγέθη ή στα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας. Τα χρέη που συσσωρεύτηκαν τα τελευταία χρόνια, η ανεπαρκής ανάπτυξη, η ανεργία και οι κοινωνικές ανισότητες, δεν είναι παρά τα συμπτώματα μιας βαθύτερης, συστημικής ασθένειας.

Στον πολιτικό χώρο, η διαμάχη μεταξύ των κομμάτων μοιάζει συχνά με ένα ψεύτικο παιχνίδι εξουσίας, όπου τα πραγματικά συμφέροντα των πολιτών παραμερίζονται. Τα μεγάλα κόμματα φαίνεται να μοιράζονται τα ίδια συμφέροντα και να αποφεύγουν τις ουσιαστικές αλλαγές, ενώ η πολιτική σκηνή είναι πολωμένη σε ψευτοδιλήμματα που δεν απαντούν στις πραγματικές ανάγκες της χώρας.

Παράλληλα, μια μικρή ελίτ, που χαρακτηρίζεται από έλλειψη όρασης, παιδείας και ενδιαφέροντος για το γενικό καλό, προωθεί συμφέροντα που πολλές φορές βρίσκονται σε αντίθεση με την κυριαρχία και τα συμφέροντα της Ελλάδας. Η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου, από το Αιγαίο μέχρι τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, γίνεται με γνώμονα τα προσωπικά ή εταιρικά οφέλη, χωρίς σεβασμό προς το περιβάλλον και τον λαό.

Η ελληνική κοινωνία έχει τη δύναμη να αλλάξει, όπως έχει δείξει η ιστορία της, όμως αυτό απαιτεί ηγεσία με όραμα, παιδεία και αφοσίωση στο κοινό καλό, καθώς και έναν λαό ενημερωμένο και ενεργό. Χωρίς αυτά, η κρίση θα συνεχίσει να βαθαίνει.

Και εδώ βρίσκεται η αλήθεια που πονάει.*

---

Παράρτημα: Η Αλήθεια που Πονάει

Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτική, αλλά πρωτίστως κρίση αξιών και παιδείας.

Η πολιτική σκηνή χαρακτηρίζεται από μικροσυμφέροντα και έλλειψη γενναιότητας για ουσιαστική αλλαγή.

Η αλλαγή απαιτεί ηγεσία με όραμα και έναν λαό που συμμετέχει ενεργά και ενημερωμένα.

Η αλλαγή ξεκινάει από τον κάθε πολίτη. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της προσωπικής του βελτίωσης, σε επίπεδο χαρακτήρα, νοοτροπίας και ήθους. Χωρίς αυτή την ατομική προσπάθεια, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική πρόοδος στην κοινωνία.

Η παιδεία δεν είναι απλά ένα αόριστο σύστημα, αλλά η ατομική δέσμευση κάθε ανθρώπου να αναπτύξει την ηθική και τη συνείδησή του, ώστε να γίνει ενεργός και υπεύθυνος πολίτης που συμβάλλει στο κοινό καλό.

Χωρίς ειλικρίνεια και υπευθυνότητα από όλους, η Ελλάδα θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ - ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Οι θεμελιώδεις παράγοντες της Δημοκρατίας  είναι:

1.      Η κοινωνία των πολιτών,

2.Το Σύνταγμα και οι τρεις εξουσίες (εκτελεστική, βουλευτική, δικαστική)

Ο κοινωνία των πολιτών

·       Η κοινωνία των πολιτών είναι η υπέρτατη εξουσία.

·       Ως κοινωνία των πολιτών θεωρείται το σύνολο των πολιτών που έχουν πολιτικά δικαιώματα.

·       Οι πολίτες μπορεί να χάσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα (του ψηφίζειν και/ή του εκλέγεσθαι) για διάφορους λόγους, είτε προσωρινά, είτε μόνιμα.

·       Λόγοι μπορεί να είναι η μη συμμετοχή στις εκλογές, καταδίκες από το συνταγματικό δικαστήριο, κλέψιμο δημοσίου χρήματος, μη απόδοση φόρου στο κράτος, ποινικά εγκλήματα, ψυχασθένειες, κ.λ.π..

·       Η κοινωνία των πολιτών είναι η υπέρτατη εξουσία και η μόνη εξουσία που μπορεί να ψηφίσει και να τροποποιήσει το Σύνταγμα, όποτε αυτός το θελήσει και το αποφασίσει, με ενισχυμένη πλειοψηφία (60% ή 65%)..

·       Η κοινωνία των πολιτών είναι η υπέρτατη εξουσία και αυτή είναι που εκλέγει άμεσα τα όργανα των τριών εξουσιών, ήτοι, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους 150 ή 180 βουλευτές (και οχι 300), τα 8 μέλη της αρχής της δικαστικής εξουσίας και τον υπουργό δικαιοσύνης.

·       Η κοινωνία των πολιτών ψηφίζει τακτικά στις περιπτώσεις που είναι ορισμένες από το Σύνταγμα και εκτάκτως όποτε το ζητήσει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, η βουλή, η δικαστική εξουσία ή όταν το ζητήσει ένας αριθμός πολιτών, για παράδειγμα ίσος με 200.000 ή 300.000 ( για οποιοδήποτε θέμα θεωρεί απαραίτητο να γίνει ψηφοφορία).

·       Θα οριστεί διαδικασία με την οποία θα μπορούν οι πολίτες να συγκεντρώσουν τις 200.00 ή 300.000 αιτήσεις για να ζητήσουν όποτε κρίνουν αναγκαίο κάποια ψηφοφορία.

Οι ψηφοφορίες για το Σύνταγμα και την εκλογή των αντιπροσώπων των τριών εξουσιών θα γίνεται με τον παραδοσιακό τρόπο εκτός και αν η τεχνολογία επιτρέπει πλέον να κάνουμε με πλήρη ασφάλεια ψηφοφορία μέσω διαδικτύου. Οι υπόλοιπες ψηφοφορίες μπορεί να γίνονται μέσω διαδικτύου.

·       Για να είναι έγκυρες οι ψηφοφορίες θα πρέπει να συμμετέχει ένα μίνιμουμ αριθμός του συνολικού αριθμού των πολιτών (π.χ.75%). Και για να αποφευχθεί η αδυναμία ψήφισης και η ακυβερνησία αυτοί που θα απέχουν από την ψηφοφορία έστω και μια φορά θα χάνουν αυτόματα και προσωρινά το δικαίωμα ψήφου για κάποιο χρονικό διάστημα, μικρό στην αρχή, αλλά το οποίο θα κλιμακώνεται αυξητικά ανάλογα με το πόσες αποχές έχει κανείς συσωρευτικά.

Το Σύνταγμα

·       Το σύνταγμα θα ετοιμάζεται από την βουλή και θα ψηφίζεται από τον λαό και θα πρέπει να υπερψηφιστεί  άρθρο προς άρθρο με ενισχυμένη πλειοψηφία (60% ή 65%). Ο μόνος που έχει την δικαιοδοσία να αλλάξει το Σύνταγμα μερικώς ή ολικώς είναι η κοινωνία των πολιτών και κανείς άλλος, όποτε αυτός το αποφασίσει.

Οι τρεις εξουσίες

·       Οι τρεις εξουσίες είναι η εκτελεστική, η βουλευτική και η δικαστική εξουσία και είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους.

·       Για να διατηρηθεί η ανεξαρτησία των εξουσιών, και τρεις οι εξουσίες εκλέγονται άμεσα από τον λαό ο οποίος μπορεί να τις ελέγξει όποτε το κρίνει απαραίτητο.

Η εκτελεστική εξουσία

·       Η εκτελεστική εξουσία αποτελείται από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον αντιπρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας  είναι η ύψιστη αρχή της εκτελεστικής εξουσίας.

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας  εκλέγεται άμεσα από τον λαό.

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ψηφίζεται άμεσα από τον λαό, με απλή πλειοψηφία (50% + 1) και η κοινωνία των πολιτών θα είναι το μόνο όργανο που θα έχει το δικαίωμα να παύσει τον πρόεδρο από την εξουσία ακόμη και πριν λήξει η θητεία του.

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να κυβερνήσει πέρα από δύο θητείες (η θητεία μπορεί να είναι  5 χρόνια).  

·       Ο πρόεδρος  της Δημοκρατίας έχει την εξουσία να ορίζει τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς εκτός από τον υπουργό δικαιοσύνης ο οποίος θα εκλέγεται με απλή πλειοψηφία (50% + 1)  άμεσα από τον λαό. Παρόμοια ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, δεν θα μπορούν να εκλεγούν πέρα από 2 θητείες.

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει την εξουσία να αλλάζει τους υπουργούς και τον πρωθυπουργό όποτε το κρίνει απαραίτητο και να ορίζει άλλους στην θέση τους.

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν έχουν καμία εξουσία στην βουλευτική εξουσία και η σχέση τους θα ορίζεται ρητά από το σύνταγμα. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν θα μπορούν να παρεμβαίνουν στο έργο της βουλής και θα είναι υποχρεωμένοι να εφαρμόζουν τα νομοσχέδια που θα βουλεύονται οι βουλευτές και θα ψηφίζουν οι βουλευτές.  Σε ορισμένα νομοσχέδια μπορεί να προβλέπεται από το Σύνταγμα να ψηφίζονται και να εγκρίνονται και από την βουλή και από τον λαό. Επίσης ο κοινωνία των πολιτών μπορεί να ζητήσει να ψηφήσει για έγκριση οποιοδήποτε νομοσχέδιο που είναι στην αρμοδιότητα της βουλής να το ψηφίζει, αν το  ζητήσει ένας αριθμός πολιτών ίσος με 200.000 ή 300.000. Δηλαδή η κοινωνία των πολιτών  όποτε το κρίνει απαραίτητο μπορεί να ζητάει  να εγκρίνει με την ψήφο του οποιοδήποτε νομοσχέδιο ψήφισε η βουλή με απλή πλειοψηφία (50% + 1).

·       Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν θα μπορούν να έχουν ταυτόχρονα και βουλευτικό αξίωμα. Ειδικά ο πρόεδρος, εκλέγεται μόνο ως πρόεδρος και δεν θα έχει βουλευτική θέση. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί μπορεί να εκλεγούν πρώτα ως βουλευτές αλλά αν πάρουν υπουργικό αξίωμα χάνουν το βουλευτικό αξίωμα. Μπορούν να εκλεγούν ως βουλευτές μόνο στην επόμενη θητεία της βουλής εφόσον βέβαια δεν έχουν συμπληρώσει δύο θητείες. 

Ο αντιπρόεδρος

·  Το σύνταγμα θα προβλέπει ένα αντιπροέδρο Δημοκρατίας και θα ορίζει τα καθήκοντα του. Τον αντιπρόεδρο τον επιλέγει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και μπορεί να του δώσει επιπλέον από τα οριζόμενα στο σύνταγμα καθήκοντα όπως αυτός το κρίνει.

·       Η θητεία του θα είναι ίση με το προέδρου 5 χρόνια. 

·       Ο πρόεδρος αφού ορίσει τον αντιπρόεδρο θα ζητήσει την έγκριση του από τον λαό το αργότερο μέσα σε ένα μήνα από τον ορισμό του κι αυτό γιατί ο αντιπρόεδρος από το σύνταγμα θα μπορεί να αντικαταστήσει τον πρόεδρο και να ασκήσει προσωρινά τα καθήκοντα του προέδρου όταν αυτό απαιτείται.

Ο αντιπρόεδρος προβλέπεται να αντικαταστήσει προσωρινά τον πρόεδρο σε περίπτωση βαριάς ασθένειας που δεν του επιτρέπει να ασκήσει τα καθήκοντα του, σε περίπτωση θανάτου, ή παύσης των καθηκόντων του λόγω δίκης του στο Συνταγματικό δικαστήριο, (εξηγώ παρακάτω την διαδικασία με την οποία παραπέμπεται σε δίκη ο πρόεδρος).

Η βουλευτική εξουσία

·       Η βουλή  που θα αποτελείται 150-180 βουλευτές  θα εκλέγεται άμεσα μόνο από τον λαό και μόνο από τον λαό μπορεί να παυθεί η θητεία της ακόμη και πριν την κανονική διάρκεια της.

·       Η θητεία της βουλής θα είναι 5 χρόνια και θα διαλύεται αυτοδίκαια μόλις συμπληρωθούν τα 5 χρόνια εκτός και αν αποφασίσει η κοινωνία των πολιτών με ψηφοφορία την διάλυση της πριν λήξει η θητεία της. Αυτή ψηφοφορία πρόωρης διάλυσης της βουλής μπορεί να γίνει αν ζητηθεί είτε ένα αριθμό πολιτών ίσο με 200.000 ή 300.000, είτε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με απλή πλειοψηφία.

·       Οι βουλευτές θα μπορούν να εκλέγονται μόνο για 2 θητείες..

·       Οι βουλευτές εκλέγονται άμεσα από τον λαό και η κοινωνία των πολιτών είναι ο μόνος που θα έχει την εξουσία να παύσει από τα καθήκοντα του οποτεδήποτε κρίνει απαραίτητο τον οποιοδήποτε βουλευτή ή την βουλή στο σύνολο της.

Η δικαστική εξουσία

·       Η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη.

·       ο οποίος και θα μπορεί να τους παύει νωρίτερα από την θητεία τους αν το κρίνει απαραίτητο με απλή πλειοψηφία (50% + 1).

·       Η αρχή της δικαστικής εξουσίας θα είναι ένα όργανο από 8 μέλη και θα έχει ως πρόεδρο τον υπουργό δικαιοσύνης.

·       Η θητεία τους θα είναι 5 χρόνια.

·       Το συνταγματικό δικαστήριο θα ελέγχει την νομιμότητα των πράξεων και των αποφάσεων της βουλευτικής και της εκτελεστικής εξουσίας και θα μπορεί να τους απαγγέλει κατηγορίες αυτόβουλα ή από καταγγελίες τρίτων και να τους καλεί σε δίκη εφόσον κρίνεται πως παραβαίνουν το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους. Στην περίπτωση του προέδρου της Δημοκρατίας για να δικαστεί  ο πρόεδρος θα πρέπει να ζητήσει το συνταγματικό δικαστήριο την συγκατάθεση του λαού με ψήφο απλής πλειοψηφίας (50% + 1). Κι αυτό γιατί μόνο η κοινωνία των πολιτών έχει δικαίωμα να παύσει τον πρόεδρο της Δημοκρατίας από την εξουσία του και η παύση του θα γίνει δυνατή μόνο αν το αποφασίσει η κοινωνία των πολιτών, αλλιώς ακόμη και αν δικάζεται μπορεί να συνεχίσει να εκτελεί τα καθήκοντα του. Στην περίπτωση που παυθεί από τα καθήκοντα του, τότε προσωρινά και για όσο διαρκέσει η δίκη θα εκτελεί τα καθήκοντα του ο αντιπρόεδρος. Εκτός και αν η κοινωνία των πολιτών θελήσει να εκλέξει άμεσα νέο πρόεδρο δημοκρατίας.

·       Οι νόμοι πάντοτε προετοιμάζονται και βουλεύονται στην βουλή αλλά το συνταγματικό δικαστήριο θα μπορεί να παρευρίσκεται εκεί με αντιπροσώπους για να ελέγχει αν οι νόμοι και οι σχετικές διατάξεις που προετοιμάζονται είναι σύμφωνοι με το σύνταγμα. Η αντιπροσωπεία του συνταγματικού δικαστηρίου θα έχει συμβουλευτικό και μόνο χαρακτήρα και δεν θα έχει καμία εξουσία να παρακωλύσει με οποιοδήποτε τρόπο ή να σταματήσει την διαδικασία προετοιμασίας ή την ψηφοφορία του νόμου ακόμη και αν θεωρεί πως οι νόμοι που προετοιμάζονται ενάντια στο σύνταγμα. Η βουλή επίσης θα πρέπει να έχει τους δικούς τους νομικούς συμβούλους που θα συμβουλεύουν την βουλή για το αν οι νόμοι είναι σύμφωνα με το σύνταγμα.

·       Όλοι οι νόμοι και οι αποφάσεις όλων των εξουσιών θα πρέπει να είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα.

· Σε περίπτωση που κάποιος νόμος καταγγέλλεται ως αντισυνταγματικός είτε από το ίδιο το συνταγματικό δικαστήριο είτε από οποιαδήποτε αρχή, είτε από τον λαό (από ένα αριθμό πολιτών ίσο με 200.000 ή 300.000), ο νόμος αυτός θα πρέπει να δικαστεί στο ειδικό συνταγματικό δικαστήριο με την προβλεπόμενη από τους νόμους και το σύνταγμα διαδικασία και να βγει η σχετική απόφαση η οποία θα πρέπει να γίνει υποχρεωτικά αποδεκτή από όλους (Πρόεδρο, πρωθυπουργό, υπουργούς και βουλευτές). Μόνο η κοινωνία των πολιτών θα μπορεί να ακυρώσει μια τέτοια απόφαση, είτε με απλή πλειοψηφία (50% + 1) ή με ενισχυμένη πλειοψηφία (60% ή 65%), ίση δηλαδή με αυτή που ισχύει για την ψήφιση των διατάξεων του συντάγματος.

·       Την συνταγματική εγκυρότητα των νόμων και των αποφάσεων την ελέγχει το Συνταγματικό δικαστήριο του οποίου η απόφαση θα γίνεται υποχρεωτικά αποδεκτή από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και την λοιπή εκτελεστική εξουσία και την βουλή.

·       Μόνο η κοινωνία των πολιτών μπορεί να ακυρώσει την απόφαση του Συνταγματικού δικαστηρίου με σχετική ψηφοφορία όταν αυτή ζητηθεί είτε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε από την βουλή, είτε από ένα αριθμό πολιτών  ίσο με 200.000 ή 300.000.

· Την απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου όταν δικάζονται βουλευτές, υπουργοί και ο πρωθυπουργός θα την παίρνουν ένορκοι οι οποίοι θα ψηφίζονται από τον λαό. Η καταδικαστική απόφαση για τον πρόεδρο η απόφαση των ενόρκων θα πρέπει να εγκριθεί υποχρεωτικά από τον λαό με απλή ψηφοφορία (50% + 1).

Η Αναγέννηση του Ελληνισμού

Mε όραμα την ελευθερία, την αλήθεια, την αγάπη και την ειρήνη, με σταθερή θέληση και αποφασιστικότητα μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πραγματικότητα μέσα στην οποία θα ανθίσουν η ευφυΐα, η δημιουργικότητα, το ταλέντο, η εφευρετικότητα, οι επιστήμες και η τέχνη, αλλά ταυτόχρονα οι ύψιστες αξίες της ζωής, η αρμονία, η φιλοσοφία, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η αγάπη μέσα στον καθένα και μέσα στην κοινωνία. 

Είναι περισσότερο από αναγκαίο να οργανωθεί ένα κίνημα πανελλαδικό και πολυσυλλεκτικό έξω από κάθε κομματικό μηχανισμό, κόμματα, μικροκόμματα και παρακόμματα, μικροσυμφέροντα, μεγαλοσυμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες, με μοναδικό σκοπό την αναθεώρηση του συντάγματος, το οποίο θα δομηθεί με τέτοιο τρόπο που δεν θα επιτρέπει στα κόμματα να λυμαίνονται την εξουσία για να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα και των προστατών τους μέσα και έξω από την Ελλάδα. 

 Ο σκοπός αυτού του κινήματος θα είναι η ριζική αναθεώρηση του συντάγματος η οποία θα σηματοδοτήσει και επανίδρυση του Ελληνικού κράτος και την αναγέννηση του Ελληνισμού.τ

Με την ψήφιση της αναθεώρησης του συντάγματος θα πρέπει να ανακηρυχτούν άμεσα εκλογές για να αρχίσει η εφαρμογή του. Αυτές θα είναι και οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές του Ελληνισμού στην σύγχρονη ιστορία του και η απαρχή μιας νέας εποχής, όπου την θέση της ιδιοτέλειας θα πάρει η ευημερία του συνόλου και η αρμονική συμβίωση με όλα τα είδη ζωής και την μητέρα γη.

 Για να εξασφαλιστεί ότι η εξουσία θα ασκείται άμεσα και πρωταρχικά από τον λαό προτείνω στην συνέχεια ορισμένες βασικές αρχές του συντάγματος σε σχέση με τον άσκηση της εξουσίας.

Πόλις, πολίτης, οπλίτης στην αρχαία Ελλάδα. - Μυθαγωγία

 Πόλις, πολίτης, οπλίτης στην αρχαία Ελλάδα.

Πηγή: Μυσταγωγία, Μυθαγωγία, Φυσιολατρεία https://www.facebook.com/share/1Bwzq96haN/

Στην αρχαία Ελλάδα, η πόλις – πέρα από το να δηλώνει το φυσικό ή οχυρωμένο τείχος– σήμαινε κυρίως το οργανωμένο σύνολο των κατοίκων με κοινές θρησκευτικές, νομικές και πολιτικές δομές. Ο πολίτης (πολίτης: πολίτης < πόλις) ήταν εκείνος που κατείχε πλήρη νομικά και πολιτικά δικαιώματα: συμμετοχή στη συνέλευση (ἐκκλησία), δυνατότητα εκλογής αξιωμάτων και πρόσβαση σε δικαστικά σώματα. Η ταυτότητα του πολίτη δεν ταυτιζόταν απλώς με τη διαμονή σε μια πόλη, αλλά με την ενεργό ενασχόληση στα κοινά και την υπεράσπιση της πόλεως.

Τα πολιτικά δικαιώματα ως θεμέλιο του δημόσιου βίου.

Τα δικαιώματα ψήφου (δικαίωμα ἐπιψήφισης και ἀποψήφισης) και υποψηφιότητας στα αξιώματα καθόριζαν ποιοι μπορούσαν να συμβάλλουν στη λήψη αποφάσεων. Η ισονομία (νομιμότητα όλων των πολιτών) και η ισοπολιτεία (ισοπολιτεία όλων απέναντι στους νόμους) ήταν ιδανικά τελείως συνδεδεμένα με την έννοια της πόλης‐κράτους ως κοινότητας ενεργών πολιτών. Όποιος απέφευγε τα κοινά δεν απαρτιζόταν στο σώμα του πολιτεύματος, αφήνοντας τους άλλους να αποφασίζουν για λογαριασμό του.

Ο εξοστρακισμός: η ψήφος ως εργαλείο ισχύος.

Στην κλασική Αθήνα, ο ἐξοστρακισμός ήταν διαδικασία με την οποία, μέσω ετήσιας ψηφοφορίας στην ἐκκλησία του δήμου, πολίτης μπορούσε να απωλέσει την πολιτική του ύπαρξη για δέκα χρόνια. Για να επιτευχθεί εξορία, έπρεπε πάνω από 6.000 πολίτες να εγγράψουν το όνομα του «ύποπτου» σε λακωνίσκους (κεραμικούς πήλινους θραύσματα – ὠστρακίδια). Ο εξοστρακισμός μαρτυρεί την ακαριαία και θεσμικά κατοχυρωμένη δύναμη της ψήφου: το πλήθος των πολιτών μπορούσε να απενεργοποιήσει ακόμη και τους ισχυρότερους, προστατεύοντας με αυτόν τον τρόπο την ελευθερία της πόλης από τυραννικές επιβουλές.

Πολίτης και ὁπλίτης.

Ο πολίτης ήταν ταυτοχρόνως πολίτης και ὁπλίτης («ὁπλίτης»: αυτός που φέρει ὅπλον, δηλαδή δόρυ και ἀσπίδα). Στον στρατιωτικό σχηματισμό της φάλαγγας (σφενδόνη), ο κάθε ὁπλίτης υπερασπιζόταν την πόλη με το ίδιο του το σώμα· τα όπλα του ήταν το δόρυ και η ασπίδα. Αναλογικά, η ψήφος ονομαζόταν «ὅπλον τοῦ πνεύματος»· μέσω αυτής ο πολίτης διαφύλασσε το πολίτευμα και τα δικαιώματά του. Όπως ο ὁπλίτης στήνει το τείχος με τις ασπίδες του, έτσι και ο ενεργός πολίτης στήνει την ελευθερία με τις ψήφους του.

Ο όρος idiot και η γλωσσική του διαδρομή.

Στα αρχαϊκά και κλασικά χρόνια, ἰδιώτης ήταν ο ιδιώτης, δηλαδή ο «ιδιωτεύων», ο μη μετέχων στα δημόσια. Καθώς το Ελληνικό λεπτό διαχωρισμό μεταξύ δημόσιου (κοινά) και ιδιωτικού έγινε αντικείμενο μελέτης στη Ρωμαϊκή και μεσαιωνική γραμματεία, ο όρος πέρασε στα λατινικά idiota με την έννοια του μη εκπαιδευμένου, άσχετου με τα επιστημονικά και πολιτικά ζητήματα. Από τα λατινικά εισήχθη στα γαλλικά και στα αγγλικά ως idiot, αποκτώντας τελικά την απόλυτα αρνητική σημασία «ηλίθιος», «ανόητος». Η σημασιολογική αλλαγή αντικατοπτρίζει τη μεσαιωνική αντίληψη ότι όποιος δεν ενδιαφέρεται να μάθει και να συμμετάσχει στο δημόσιο βίο στερείται κρίσης και αυτονομίας.

Από τα παραπάνω προκύπτει πως στην αρχαία Ελλάδα, ο πραγματικός πολίτης ήταν αυτός που συνδύαζε το όπλο με τη λέξη, τον ασπιδίτη ὁπλίτη με τον λόγιο στη βουλή. Η έννοια του ἰδιώτη ως «μη πολιτευόμενου» αποκάλυψε το βάθος της πολιτικής συνείδησης: η απουσία από τα κοινά ισοδυναμεί με απώλεια ελέγχου της μοίρας του. Μέσω θεσμών όπως η ἐκκλησία, η βουλή, ο νόμος και ο εξοστρακισμός, η αρχαία πόλις-κράτος ανέδειξε τη σημασία των δικαιωμάτων και της πολιτικής δράσης, καθιστώντας τη ψήφο όπλο ισχυρό όσο και το δόρυ και την ασπίδα.

----------------------------------------------------------

Polis, Polítis, Hoplítis in Ancient Greece,

In Ancient Greece, the polis – beyond denoting the natural or fortified wall – primarily meant the organized community of inhabitants bound by common religious, legal, and political structures. The polítis (“citizen”: polítis < polis) was one who held full legal and political rights: participation in the assembly ( ekklēsía ), eligibility for public office, and access to judicial bodies. A citizen’s identity was not simply tied to residing in a city, but to active engagement in public affairs and the defense of the polis.

Political Rights as the Foundation of Public Life.

The rights of voting (the rights of epipsēphísis and apopsēphísis) and of candidacy for office determined who could contribute to decision‑making. Isonomía (equality of all citizens before the law) and isopoliteía (equal political status before the laws) were ideals deeply connected to the concept of the city‑state as a community of active citizens. Anyone who shunned public affairs was no longer part of the constitutional body, leaving others to decide on their behalf.

Ostracism: The Vote as an Instrument of Power.

In Classical Athens, ostracism ( exostrakismós ) was a process by which, through an annual vote in the ekklēsía of the dēmos (people), a citizen could lose political existence for ten years. To exile someone, over six thousand citizens had to inscribe the suspect’s name on potsherds (laconískoi or ōstrakídia). Ostracism demonstrates the immediate and institutionally guaranteed power of the vote: the citizen body could neutralize even the most powerful, thus protecting the city’s freedom from tyrannical threats.

Citizen and Hoplite.

A polítis was at the same time a citizen and a hoplítis (“hoplite”: one who bears hóplon – spear and shield). In the phalanx formation (sphalíngxis), each hoplite defended the city with his own body; his weapons were the spear and shield. Analogously, the vote was called the “hóplon of the mind”; through it, the citizen safeguarded the constitution and his rights. Just as the hoplite formed the wall with his shields, so the active citizen built freedom with his votes.

The Term Idiot and Its Linguistic Journey.

In the Archaic and Classical periods, idiṓtēs meant the private individual – the one “engaged in private affairs,” not in public life. As the Greek distinction between public (koiná) and private became studied in Roman and medieval writings, the term passed into Latin as idiōta with the sense of uneducated or ignorant of scholarly and political matters. From Latin it entered French and English as idiot, ultimately acquiring the exclusively negative meaning “fool” or “stupid.” This semantic shift reflects the medieval view that one who does not care to learn and participate in public life lacks judgment and autonomy.

Conclusion.

From the above, it emerges that in Ancient Greece the true citizen was one who combined weapon and word, the shield‑bearing hoplite with the speaker in the assembly. The concept of idiṓtēs as “non‑participant” revealed the depth of political consciousness: absence from public affairs was tantamount to losing control of one’s fate. Through institutions such as the ekklēsía, the boulḗ (council), the law, and ostracism, the ancient city‑state highlighted the significance of rights and political action, making the vote a weapon as powerful as spear and shield.

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ - ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία.

Αποφασίζει η εξουσία για όλα, δηλαδή μια ολιγαρχία, αν όχι μοναρχία.

Επιχείρημα: Μα ψηφίζουμε την εξουσία.

Απάντηση:

Με τους όρους και τις διαδικασίες που η εξουσία επιβάλλει.

Και η εξουσία δεν είναι ανακλητή, παρότι δεν κάνει όσα έλεγε, και επίσης κάνει πράγματα που βλάπτουν το σύνολο.

Και η εξουσία έχει τα μέσα — οικονομικά, μίντια κ.λπ. — να επιβάλλει την κοσμοθεωρία της.

Καπιταλισμός και Δημοκρατία είναι ασύμβατα.

Πλούσιες μειοψηφίες ελίτ και ορδές φτωχών (άρα δούλων), που έχουν ψήφο, δεν συνάδουν με τη Δημοκρατία.

Ο κοινοβουλευτισμός είναι η απάτη των βολεμένων,που τον παρουσιάζουν ως Δημοκρατία.

Άμεση Δημοκρατίασημαίνει ανακατανομή του πλούτου και άμεση συμμετοχή των πολλών στις θέσεις και στις αποφάσεις.

Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια της Χαλιμάς.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ - ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΆΔΗΣ

 ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ - ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΆΔΗΣ 

Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα ή θέλει να είναι ένα πολίτευμα που αποβλέπει στην αυτονομία και την κοινωνική και την ατομική. Γιατί μιλάμε εδώ για αυτονομία; Διότι ο μέγιστος αριθμός των ανθρωπίνων κοινωνιών πάντοτε εγκαθιδρύθηκε πάνω στη βάση μιας ετερονομίας, δηλαδή οι θεσμοί που υπήρχαν, θεσμοί με την γενικότατη έννοια, αλλά και οι πολιτικοί θεσμοί θεωρούνταν πάντοτε ότι είναι δεδομένοι, ότι δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και οι θεσμοί αυτοί ήτανε καμωμένοι κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μην είναι δυνατόν να γίνει επερώτηση σχετικά με αυτούς τούς θεσμούς. Π.χ. σε θεσμίσεις πρωτόγονων φυλών, οι θεσμοί της φυλής έχουνε παραδοθεί ανέκαθεν από τους θεμελιωτές ήρωες ή από τους προγόνους, θεωρούνται αυτονόητοι. Το ορθό και το μη ορθό ακολουθεί ορισμένους παράγοντες, το επιτρεπτό και το μη επιτρεπτό και δεν απαγορεύεται καν να τους αμφισβητήσει κανείς, είναι αδιανόητο να αμφισβητηθούν. Οι άνθρωποι τους έχουνε ενσωματώσει, τους έχουνε εσωτερικεύσει με την ίδια τους την ανατροφή, δηλαδή με την ίδια τους την κατασκευή σαν κοινωνικά άτομα. Τι έγινε στην Ελλάδα την αρχαία για πρώτη φορά και τι θα επαναληφθεί στην Ευρώπη από τον 12ο-13ο αιώνα και μετά; Μια ρήξη αυτού του ετερόνομου καθεστώτος και μια κίνηση προς την αυτονομία και αυτή η κίνηση εκφράζεται πολιτικά με το κίνημα το δημοκρατικό και με όσους δημοκρατικούς θεσμούς δημιουργήθηκαν. Αυτονομία από αυτή την άποψη φυσικά, η ρήξη αυτή με την ελευθερονομία δεν ήτανε δυνατή παρά μόνον με την θέση υπό αμφισβήτηση των ήδη υπαρχόντων θεσμών και αυτό έγινε ήδη στην αρχαία Ελλάδα. Αυτό που βλέπουμε π.χ. στην Αθήνα περίπου από το 700-400 π.Χ. -ακόμα και μετά- είναι η συνεχής περίπου μεταβολή των θεσμών, όχι ότι υπήρξαν κάποτε ιδεώδες θεσμοί, αλλά ότι οι Αθηναίοι ποτέ δεν έπαψαν να μεταρρυθμίζουν τους νόμους τους κατά τρόπο ώστε να αυξάνουν την πραγματικότητα της δημοκρατίας δηλαδή την δυνατότητα πραγματικής συμμετοχής του δήμου στην εξουσία.

Αυτονομία σημαίνει ότι η κοινότητα η πολιτική, δίνει η ίδια στον εαυτό της νόμους, αποκλείοντας κάθε ιδέα εξωκοινωνικής πηγής αυτών των νόμων και των θεσμών. Είτε αυτοί η πηγή θεωρηθεί φυσική είτε απλώς παραδοσιακή, είτε υπερβατική, θεία, όπως είναι άλλωστε η περίπτωση με τους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης, τους νόμους που δίνει ο Ιεχωβά στον Μωυσή, είτε οποιαδήποτε άλλη.

Αυτονομία σημαίνει, δίνουμε σε μας τους νόμους μας και τους θεσμούς μας, ξέροντας ότι εμείς τους δημιουργούμε, ξέροντας ότι εμείς τους κάνουμε και αυτό είναι το μεγαλύτερο κράτος, αυτή δηλαδή είναι η μεγαλύτερη εξουσία που υπάρχει μέσα σε μια κοινωνία να μπορούμε να δίνουμε στον εαυτό μας, τους νόμους μας και τους θεσμούς κάτω από τους οποίους ζούμε και την κυβέρνηση με την οποία αποφασίζουμε προς τα που πηγαίνουμε.

https://socialpolicy.gr/2014/03/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1.html

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΈΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ Κορνήλιος Καστοριάδης

 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΟΫΠΟΘΈΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ 

Κορνήλιος Καστοριάδης 

Λέει λοιπόν ο Θουκυδίδης «αυτόνομος», λέει «αυτόδικος» -δηλαδή, η ίδια δικάζει τις παραβάσεις που γίνονται μέσα στον χώρο, στη σφαίρα της ζωής του λαού και όπως ξέρετε τα αρχαία αθηναϊκό δικαστήρια ήταν κληρωτά δικαστήρια και όχι επαγγελματικά δικαστήρια-, λέει «αυτοτελής», τέλος είναι φυσικά η αρχή, η εξουσία με την έννοια της κυβέρνησης στα αρχαία ελληνικά «οι εν τω τέλει» είναι οι κυβερνούντες δηλαδή μια πολιτεία, ένα σύνολο πολιτών που κυβερνούν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Συνεπώς εάν δεν είμαστε αυτόνομοι, αυτόδικοι και αυτοτελείς, δεν μπορούμε να ζούμε σε δημοκρατία, δεν μπορούμε να πούμε ότι ζούμε σε δημοκρατία.

https://socialpolicy.gr/2014/03/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1.html

ΆΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ Η ΜΟΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ

ΆΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ - Η ΜΟΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ 

Η αντιπροσώπευση είναι πολιτική αυτοαποξένωση του πολιτικού σώματος. Είναι «πάρε αγά μου το σχοινί να με κρεμάσεις». 

Η μόνη δυνατή μορφή δημοκρατίας είναι η άμεση δημοκρατία, όπου οι άνθρωποι αποφασίζουν μόνοι τους και όχι μέσω αμετακλήτων εκπροσώπων. 

Τώρα φυσικά από πολύ καιρό υπάρχει το επιχείρημα και η συζήτηση την οποία θα ήταν ανέντιμο να αφήσουμε κατά μέρος. Άμεση δημοκρατία υπήρξε, το ξέρουμε. 

Υπήρξε στην Αθήνα και σε μερικές άλλες ελληνικές πόλεις, όχι σε όλες. Δεν υπήρξε ποτέ στην Ρώμη. 

Αν ποτέ ακούσετε κανέναν καθηγητή πανεπιστημίου να σας μιλάει για ρωμαϊκή δημοκρατία, βγείτε έξω, αγοράστε ντομάτες και ρίξτε του.

 Η Ρώμη ήτανε ολιγαρχία από την αρχή μέχρι το τέλος. 

Αν ακούσετε κανέναν μαρξιστή να σας πει ότι η αθηναϊκή δημοκρατία στηριζόταν στη σκλαβιά, αγοράστε πορτοκάλια σάπια και ρίξτε του, διότι σκλαβιά υπήρχε παντού στον αρχαίο κόσμο, αλλά δεν υπήρχε δημοκρατία και πείτε του ότι δεν ξέρει τον Μαρξισμό αυτός ο δήθεν μαρξιστής, γιατί ο ίδιας ο Μαρξ γράφει πολύ σωστά ότι η πραγματική κοινωνικοοικονομική βάση της αρχαίας δημοκρατίας ήταν η ελεύθερη ανεξάρτητη μικροπαραγωγή. 

Η βάση της αθηναϊκής δημοκρατίας δεν ήτανε η σκλαβιά, οι πλούσιοι είχανε σκλάβους, οι περισσότεροι από τους άλλους δεν είχανε. Η βάση της αθηναϊκής δημοκρατίας ήτανε ότι ο χωριάτης που έκανε με τα πόδια 25 χιλιόμετρα για να κατέβει στην αγορά του δήμου και να συζητήσει και ν’ αποφασίσει, ο τεχνίτης ο Αθηναίος φυσικά το ίδιο, ο ναύτης ο Αθηναίος, ο Πειραιώτης το ίδιο.

https://socialpolicy.gr/2014/03/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1.html

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ Κορνήλιος Καστοριάδης

 

ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ

Κορνήλιος Καστοριάδης 

Αν δεν υπάρχει αυτό το πάθος για τα κοινά, αυτή η αστυνόμος οργά, μπορούμε να λέμε ωραίους λόγους, μπορούμε να γράφουμε ωραία βιβλία, να κατασκευάζουμε συστήματα τα οποία να είναι άψογα, φιλοσοφικά και πολιτειολογικά, αλλά όλα αυτά δεν θα σημαίνουν τίποτε. Και θα ήθελα απάνω α’ αυτό το σημείο, τελειώνοντας να πω ποια είναι η άκρως αντίθετη άποψη μ’ αυτήν που εκθέτουμε εδώ τώρα και που την στηρίζουμε σ’ αυτήν την καταπληκτική και εκθαμβωτική φράση του Σοφοκλή για την «αστυνόμον οργά». Η άποψη της σύγχρονης δήθεν δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού την έχει με καταπληκτική πυκνότητα και βαθύτητα εκφράσει ένας Γάλλος πολιτικός φιλόσοφος του περασμένου αιώνα που λέγεται Μπενζαμέν Κονοτάντ, σε ένα περίφημο κείμενο που συγκρίνει την ελευθερία των αρχαίων με την ελευθερία των μοντέρνων, και όπου λέει ότι πράγματι η αρχαία δημοκρατία, επειδή οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα άλλο να κάνουνε στη ζωή τους, έτσι το εξηγεί αυτός, είχανε αυτό το πολιτικό πάθος, ενώ εμείς λέει και εδώ παραθέτω επί λέξη μεταφράζοντας, «το μόνο που γυρεύουμε από το κράτος είναι η κατοχύρωση των απολαύσεων μας». Και δεν το λέει ούτε κατηγορηματικά, ούτε ειρωνικά, το λέει διότι ξέρει τους συγχρόνους ανθρώπους.

Αυτό είναι, ελπίζω κατά το ήμισυ, μία τραγική αλήθεια για τον σύγχρονο κόσμο, δηλαδή αυτό που γυρεύουν oι άνθρωποι και το γυρεύουν δεν σκέφτονται ότι είναι δικό τους θέμα, το γυρεύουν. Υπάρχει ένας μπαμπάς, μαμά, κράτος το οποίο είναι ταυτοχρόνως και ένα τέρας, αλλά το οποίο είναι ταυτοχρόνως και ένα είδος Άγιου Βασίλη ο οποίος έχει μία κοιλιά μέσα από την οποία βγάζει χαρτονομίσματα, άδειες, θέσεις, δεν ξέρω τι, το ένα, το άλλο, αλλά το οποίο πάντως πρέπει να κατοχυρώνει τις απολαύσεις μας. Όσο υπάρχει αυτή η σύλληψη, ή μάλλον αυτή η βαθιά φαντασιακή τοποθέτηση του συγχρόνου ατόμου απέναντι στα κοινά και απέναντι στην πολιτική, ακόμη μια φορά όσα λέμε μπορούν ίσως να μείνουνε ο σπόρος για κάποια άλλη γενιά αλλά δεν ωφελούν σε τίποτα, αυτό που χρειάζεται σήμερα κατ’ εξοχήν, είναι αυτό το πάθος για τα κοινά, η ευθύνη, η συμμετοχή, η «αστυνόμος οργά.

https://socialpolicy.gr/2014/03/%CF%84%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1.html

Ο Πολίτης στην Δημοκρατία

 

Ο Πολίτης στην Δημοκρατία  

Οι δυο ρόλοι του Πολίτη στην Δημοκρατία 

Κατά την άποψη μου ο ρόλος του Πολίτη στη Πολιτεία είναι διττός

Μόνο ο ένας δεν κάνει κάποιον πολίτη στην ολοκληρωμένη του έννοια, όπως τον εννοούσαν τουλάχιστον ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης σύμφωνα με την κατανόηση μου.

Επίσης η ζωή στην Πόλη έχει ως αρχές και αξίες την Αλήθεια, την Ενότητα, την Ισότητα, την Δικαιοσύνη, την Αγάπη, την Προσφορά, την Αλληλεγγύη, την Σύνεση, το Θάρρος (ανδρεία) την Σωφροσύνη και την Αρετή γενικότερα

1. Η άμεση συμμετοχή στα κοινά

 Ο πολίτης στην  Δημοκρατία έχει άμεση συνεχή συμμετοχή στα αξιώματα και στις αποφάσεις,

Ο πολίτης λειτουργεί με γνώμονα το όφελος της Πόλης (του Συνόλου) και όχι το ιδιωτικό του όφελος (ιδιώτης, ιδιωτεία). 

Το ατομικό όφελος ικανοποιείται μέσα από την υπηρεσία του καλού της Πόλης, δηλαδή, του συνόλου,. γεγονός που δημιουργεί ενότητα και αρμονική συμβίωση στα μέλη της πόλης καθώς και σταθερότητα και δύναμη.

Για τους πολίτες προέχει το εμείς απο το εγώ.

Αυτό είναι ταυτόχρονα αυτοσκοπός αλλά και μέσο να επιτευχθεί ο δεύτερος και κυριότερος σκοπός του Πολίτη στην Πόλη, η τελειοποίηση των αρετών και η ολοκλήρωση του ως άνθρωπος. Να γίνει ο άνθρωπος  σοφός, φωτισμένος, θεάνθρωπος.

 2. Ο φιλοσοφικός αυτογνωσιακός βίος

 Ο πολίτης ακολουθεί μια αυτογνωσιακή και φιλοσοφική Ζωή (πνευματική με χριστιανικούς όρους) με σκοπό να αναπτύξει την Αρετή και να φτάσει στην Ολοκλήρωση (Φώτιση, Θέωση, Ενδελέχεια κατά ταν Αριστοτέλη.

Η Πόλις είναι κατά βάση πεδίο εκπαίδευσης στην φιλοσοφία (πνευματικότητα, αυτογνωσία)

Η πόλις δεν είναι απλώς ένας τόπος όπου μοιραζόμαστε ισότιμα τον πλούτο και την εξουσία, αλλά ένας τόπος εσωτερικού αγώνα, για να τελειοποιηθεί ο άνθρωπος στην Αρετή (παιδεία ) και να διευρύνει και να αφυπνίσει την συνείδηση.

Δηλαδή ο άνθρωπος μέσα απο την τελειοποίηση στις αρετές να καταστεί ικανός να συνειδητοποιήσει την Ύψιστη Αρχή της Ζωής (Υπέρτατο Εν,  Αλήθεια, Αγαθό, Θεός) που είναι η αθάνατη φύση.μέσα του, και την ενότητα των πάντων, ορατών και αοράτων, έμψυχων και άψυχων.

Ο γενικός στόχος της πόλης, (Πολιτείας). είναι η πολιτεία να αντανακλά την ουράνια αρμονία και την Υπέρταση Συνείδηση σε αυτόν τον τρισδιάστατο κόσμο, και οχι να διασκεδάζουμε με ευτελείς διασκεδάσεις.

🌿 Άμεση Δημοκρατία - Οι Πολίτες στην εξουσία

ΕΝΩΘΕΊΤΕ ΣΕ ΈΝΑ ΠΑΝΕΛΛΉΝΙΟ ΚΊΝΗΜΑ

🌿 Άμεση Δημοκρατία - Οι Πολίτες στην εξουσία 

 ΑΡΧΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Ελευθερία, Αλήθεια, Αγάπη, Ειρήνη, Δημιουργία, Ισότητα, Αλληλεγγύη, Ανιδιοτέλεια, Σεβασμός, Δικαιοσύνη

Τέλος τα Κόμματα, η Πλουτοκρατία και Κάθε εξουσία 

 ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΊΑ

Αλλαγή πολιτεύματος - Άμεση δημοκρατία

 

Αλλαγή πολιτεύματος - Άμεση δημοκρατία 

Ανοιχτή επιστολή-μήνυμα,

Προς καθε ενδιαφερόμενο για την Πατρίδα και ειδικά όσους έχουν επιρροή μέσω των ΜΜΕ.

Το κύριο ζητούμενο είναι η πολιτειακή αλλαγή, η κατάργηση των κομμάτων και η άμεση δημοκρατία.

Αν δεν οργανωθείτε εσείς, που νοιάζεστε για την πατρίδα και έχετε επιρροή στον κόσμο, σε ένα κίνημα που θα δημιουργήσει ένα ισχυρό ρεύμα για την ένωση των Ελλήνων, τότε ποιος θα το κάνει;

Συστρατευθείτε με ένα και μόνο ζήτημα:
ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΕΎΜΑΤΟΣ σε 

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ 

Τίποτα άλλο.

Αφήστε, προς το παρόν, τις προσωπικές σας ιδέες για όλα τα άλλα θέματα και συστρατευθείτε μόνο σε αυτόν τον μοναδικό σκοπό.

Είναι ο μόνος που μπορεί να ενώσει τους Έλληνες έξω από κομματικές παρωπίδες και ο μόνος τρόπος να διαλυθεί το σάπιο σύστημα των κομμάτων και των προστατών τους.

ΕΛΛΗΝΙΣΜΌΣ - ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΌΣ

 

ΕΛΛΗΝΙΣΜΌΣ - ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΌΣ

Πώς εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός και πώς αλληλοεπέδρασε με την Ελληνική Φιλοσοφία.

Μεγάλο θέμα.

Το έψαχνα όλο το πρωί χθες, μέσα από το GPT, και βρήκα σημαντικές πληροφορίες, και επίσης, με βοήθησε να βάλω σε τάξη αυτά που ήξερα.

Αυτά τα θέματα είναι πολυσύνθετα· δεν υπάρχει άσπρο-μαύρο, και χρειάζεται πολύ προσεκτική μελέτη, κατανόηση, χωρίς φανατισμό, προκατάληψη και μεροληψία.

Η όλη διαδικασία σχετίζεται με την κοινωνική ζωή, την πολιτική ζωή, την πνευματική ζωή, την παιδεία και την εξέλιξη των λαών μέσα στην ιστορία.

Αναμφίβολα,έχει θετικά και αρνητικά στοιχεία.

Δεν είναι εύκολο να γίνει μια αντικειμενική αποτίμηση για το τι υπερτερεί.

Ίσως ακόμη πιο δύσκολο

να πούμε χωρίς αμφιβολία αν

τελικά ήταν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο το ότι επικράτησε ο Χριστιανισμός στον Ελληνισμό.

Και αυτό, μεταξύ άλλων,

γιατί δεν ξέρουμε πού θα βρισκόμασταν σήμερα χωρίς τον Χριστιανισμό.

Αλλά κατά την αντίληψη και κατανόησή μου,

το πιο σημαντικό είναι

ότι μπορούμε σήμερα να πάρουμε

τη στάση ζωής που εμείς θέλουμε σε σχέση με όλα αυτά,

και ακόμη περισσότερο, να ζήσουμε όπως εμείς το καταλαβαίνουμε και το θεωρούμε σημαντικό για εμάς.

Μπορούμε να αφήσουμε τον καθένα να πιστεύει ό,τι θέλει,

και να ζήσει όπως θέλει,

δηλαδή,

Χριστιανικά, φιλοκαλικά, στωικά, νεοπλατωνικά, βουδιστικά, ινδουιστικά ή αθεϊστικά.

Και εμείς να ζήσουμε όπως θέλουμε.

Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθεί να επιβάλλει ο ένας στον άλλον τις απόψεις του.

Αυτό το μόνο που φέρνει είναι διχόνοια και σύγκρουση.

Επάνω απο ολα Είμαστε άνθρωποι, με κοινή φύση και καταγωγή, και μοιραζόμαστε την ίδια ζωη και το ίδιο Πνεύμα.

Μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά, παρά τις διαφορές μας, 

Αλλα χρειάζεται να ξεπεράσουμε τον κατώτερο προγραμματισμένο νου και το εγώ μας,

Και να αναπτύξουμε τον σεβασμό, την αγάπη, την ανεκτικότητα, τη συγχώρεση, την αλήθεια, την ελευθερία, τη διάκριση, τη σωφροσύνη, τη σύνεση και άλλες αρετές.

Άλλωστε αυτό είναι και η ουσία όλων των διαφορετικών θρησκειών, πνευματικών παραδόσεων, φιλοσοφιών και διδασκαλιών παρά τις εξωτερικές ή επιφανειακές διαφορές.

Τα παρακάτω:

Αλήθεια, Αγάπη, Ειρήνη, Ελευθερία, Ενότητα, Δικαιοσύνη, Αρμονία, Σοφία, Δημιουργία, Αλληλεγγύη,

Αποτελούν την ουσία και τους πυλώνες της πραγματικής ζωής, της Ευημερίας και της Ευτυχίας του ανθρώπου.

Αν θέλουμε να ζούμε με ελευθερία,  ευημερία, ειρήνη και ευτυχία,

Αυτά θα έπρεπε να είναι οι αξίες μας, οι στόχοι και ο σκοπός της Ζωής μας ατομικά και συλλογικά.

Αλλά προς το παρόν ως φαίνεται και καθρεφτίζει η εξωτερική πραγματικότητα,

οι απολαύσεις, η φήμη, το φαίνεσθαι, το χρήμα και η δύναμη έχουν προτεραιότητα στην ζωη των περισσότερων....

Σιγά, σιγά γίνεται η αγουρίδα μέλι....

ΠΑΡΜΕΝΊΔΗΣ, ΠΛΑΤΩΝ, ΗΡΆΚΛΕΙΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΝ

 ΠΑΡΜΕΝΊΔΗΣ, ΠΛΑΤΩΝ, ΗΡΆΚΛΕΙΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΝ

✅ ΠΑΡΜΕΝΊΔΗΣ 

1. «Ἕν, ὅπως ἐστι συνεχές· οὐ γάρ ἐστιν ἐόντος ἀτομὸν ὃ ἐμποδὼν ἐκωλύσει συνέχεσθαι»

> «Είναι Ένα, και είναι συνεχές· διότι δεν υπάρχει κενό μέσα στο Εν που θα εμπόδιζε την ενότητα»

— Απόσπασμα 8.22 (DK B8)

Σχόλιο: Δεν υπάρχει διάσπαση στο Εν. Είναι πλήρες και αδιάσπαστο.

2. "τὸ ἓν οὐσίαν οὐκ ἔχει, οὐδ᾽ ἐστὶν"

 «Το Ένα δεν έχει ουσία, ούτε είναι»

— Παρμενίδης, 141e

Σχόλιο: Το Ένα, ως απόλυτη αρχή, δεν μπορεί να κατανοηθεί ούτε ως "ον", αλλά βρίσκεται πέρα από την ύπαρξη.

3. Απόσπασμα 8, στ. 5–6

> «Ἔστιν ἀγήρως τ᾽ ἀτέλευτος ὅλον τε μονοῦν τε καὶ ἀτρεμὲς αὐτὸ / οὐδέ ποτ᾽ ἦν οὐδ᾽ ἔσται, ἐπεί νῦν ἔστιν ὁμοῦ πᾶν...»

Μετάφραση:

«Είναι αγέραστο, ατελεύτητο, ολόκληρο, ενιαίο και ακίνητο· δεν υπήρξε ποτέ ούτε θα υπάρξει, γιατί τώρα είναι ενιαίο το παν...»

Σχόλιο:

Περιγραφή του Ἕν: άχρονο, τέλειο, ακίνητο, το μόνο που είναι πραγματικά. Δεν υπάρχει εξέλιξη ή γίγνεσθαι – μόνο το αιώνιο Εν.

4. Απόσπασμα 8, στ. 22–25

> «Ἕν, συνεχές· οὐ γὰρ ἔνεστιν ἐν αὐτῷ οὐδὲν κενόν· οὐκ ἂν εἴη ὅπηι κενὸν εἴη. Ἐὸν γὰρ ἔστιν ἐὸν ἐχομένως...»

Μετάφραση:

«Είναι ένα, συνεχές· διότι δεν υπάρχει μέσα του κανένα κενό· δεν υπάρχει τόπος για το μη είναι. Το είναι συνδέεται με το είναι...»

Σχόλιο:

Το Ον είναι ενιαίο και χωρίς διακοπή. Δεν υπάρχει δεύτερο, ούτε κενό ανάμεσα. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από το Ον.

✅ ΠΛΑΤΩΝΑΣ

1. "ἀναγκαῖον ἐστὶν ὑπερέχειν τῆς οὐσίας τὸ ἀγαθὸν καὶ πρεσβεῖα καὶ δύναμιν"

> «Το Αγαθό υπερέχει της ουσίας και ως προς την αξία και ως προς τη δύναμη»

— Πολιτεία, 509b

Σχόλιο: Εδώ ο Πλάτων υπαινίσσεται ότι το Αγαθό (το Ένα) είναι η πηγή κάθε ύπαρξης, αλλά το ίδιο δεν είναι ύπαρξη με μορφή.

2. Πολιτεία VI, 508e

> «τούτου δὴ τὸν πατέρα τὸ ἀγαθὸν ἐντεῦθεν δεῖ θεωρῆσαι, ὃν καὶ εἴ τινα τρόπον ἴδοις, ἀναγκάζοιτ᾽ ἂν ἕκαστα φαίνεσθαι ἐκείνου ὄντα.»

> «Πρέπει να θεωρήσουμε το Αγαθό ως την πηγή κάθε ύπαρξης· αν κάποιος μπορούσε να το δει, θα καταλάβαινε πως όλα τα πράγματα οφείλουν την ύπαρξή τους σ’ αυτό.»

3. Πλάτων, Ἔβδομη Ἐπιστολή, 341c–e (μτφ. απόδοση)

> «Περὶ τῆς τοῦ παντὸς ἀρχῆς [...] ἔστι γὰρ τοῦ παντὸς ἀρχὴ γένος ἕν, περὶ ὃ πάντων ἂν δεῖ θεωρεῖν τὰ ὄντα, καὶ ἐντεῦθεν αὐτὰ καὶ ἐκείνῳ πάντα.»

Απόδοση:

> «Υπάρχει μία και μοναδική Αρχή του παντός, η οποία είναι το ένα γένος· και πάνω σ’ αυτήν πρέπει να θεωρείται το είναι των πάντων, και από αυτήν προέρχονται όλα και σ’ αυτήν καταλήγουν.»

Σχόλιο:

Ο Πλάτων εδώ αναφέρεται ξεκάθαρα σε μία μοναδική Αρχή, ένα ἓν γένος — το Ένα, το Αγαθό, η Απόλυτη Πηγή. Και δηλώνει ότι τα πάντα προέρχονται απ’ αυτήν και σ’ αυτήν επιστρέφουν.

⭐ Η έκφραση είναι εξαιρετικά όμοια με τις ινδικές διδασκαλίες περί Μπράχμαν, όπου δηλώνεται ότι:

> «Εκείνο είναι το ένα χωρίς δεύτερο· από αυτό γεννήθηκαν όλα τα όντα, σε αυτό επιστρέφουν.»

(π.χ. Chandogya Upanishad, Taittiriya Upanishad)

✅ ΗΡΆΚΛΕΙΤΟΣ 

1. "ἐκ πάντων ἓν καὶ ἐξ ἑνὸς πάντα."

(Απόσπασμα B10, Diels–Kranz)

 «Από όλα τα πράγματα, Ένα· και από το Ένα, όλα τα πράγματα.»

2. «οὐκ ἐμοῦ ἀλλὰ τοῦ λόγου ἀκούσαντας ὁμολογεῖν σοφόν ἐστιν ἓν πάντα εἶναι»

> «Όχι εμένα, αλλά τον Λόγο αν ακούσετε, σοφό είναι να συμφωνείτε ότι το παν είναι Ένα»

— Απόσπασμα B50

3. "Πάντα κατὰ τὸν Λόγον γίγνεσθαι."

(B1 DK)

> «Όλα γίνονται σύμφωνα με τον Λόγο.»

Σχόλιο: Ο Λόγος εδώ είναι όχι απλώς λόγος ή λογική, αλλά η ενιαία, παγκόσμια Αρχή που διέπει τα πάντα. Είναι το Ἓν πίσω από την πολλαπλότητα.

⭐ Προφανώς από τον Ηράκλειτο το πήρε ο Ιωάννης και έχουμε στο Ευαγγέλιο το εξής για τον λόγο

Κατά Ιωάννην 1:1

«Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος.»

> «Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν με τον Θεό, και ο Λόγος ήταν Θεός.»

#atmanena

Διανύουμε τὸ δέκατο ἕβδομο ἔτος τοῦ πλανητικοῦ πολέμου - Δημήτρης Κιτσίκης

  

Απόσπασμα από το άρθρο του Δημήτρη Κιτσίκη

273 –Διανύουμε τὸ δέκατο ἕβδομο ἔτος τοῦ πλανητικοῦ πολέμου

Ἀναγνώστη, ἐσὺ ποὺ μὲ παρακολουθεῖς τώρα καὶ δεκάδες χρόνια, ἐσὺ ποὺ δὲν εἰσβάλεις στὴν παρέα μας αἰφνιδίως γιὰ νὰ ἐρωτᾷς τὰ αὐτονόητα, μὴν ἔχοντας ἀκολουθήσει τὸν μέχρι τώρα μίτο τῆς Ἀριάδνης τῆς γεωπολιτικῆς ἀναλύσεως μίας ζωῆς, ὡς νεογέννητο κουτάβι, ἐσύ, τῆς παρέας, ξέρεις ὅτι τίποτα τὸ καινούργιο δὲν ἔφερε ὁ νέος χρόνος 2016, διότι γνωρίζεις ὅτι:

1 - Ὁ πλανητικὸς πόλεμος, ποὺ δὲν εἶναι οὔτε ψυχρός, ὅταν μέχρι τὸ 1989, δὲν ἐκινεῖτο φύλλο, οὔτε τρίτος παγκόσμιος, ποὺ δὲν θὰ ὑπάρξῃ ποτέ, διότι ὁ πρῶτος καὶ ὁ δεύτερος ἦσαν οὐσιαστικὰ εὐρωπαϊκοὶ πόλεμοι μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο νὰ κινεῖται ὡς ἀποικίες τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ πρωτόγνωρος πλανητικὸς πόλεμος ποὺ δὲν διεκόπη οὔτε στιγμή, ἀλλὰ ποὺ ξετυλίσσεται σὰν χαλὶ ἀπὸ τὶς 24 Μαρτίου 1999, ἡμέρα ποὺ ἤρχισε νὰ ξηλώνεται τὸ πουλόβερ τοῦ πλανήτου στὴν Γιουγκοσλαυΐα, γιὰ νὰ καταλήξῃ μὲ μία τετράγωνη λογικὴ στὴν τελευταία πράξη ὑπερτάτης πυρηνικῆς ἀναμετρήσεως ΗΠΑ-Κίνας, γύρω στὸ 2030, αὐτὸς ὁ πλανητικὸς λοιπὸν πόλεμος εὑρίσκεται στὴν μέση τοῦ ποταμοῦ Ῥουβίκωνα καὶ δὲν γυρίζει μὲ τίποτα ὀπίσω.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ:

http://endiameseperioche.blogspot.com.es/2016/01/273.html

We are in the seventeenth year of the planetary war - Dimitris Kitsikis

  

Excerpt from the article by Dimitris Kitsikis

273 – We are in the seventeenth year of the planetary war

Reader, you, who have been following me now for decades, you, who do not suddenly invade our circle to ask the obvious questions, having not followed the thread of Ariadne’s geopolitical analysis of a life, like a newborn puppy, you, of the circle, know that nothing new came with the new year of 2016, because you know that:
1 - The planetary war, which is neither cold, when until 1989 no leaf moved, nor a third world war, which will never happen, because the first and second were essentially European wars, with the rest of the world moving as colonies of Europe, but a unique planetary war that has never stopped, and which has been unfolding like a thread since March 24, 1999, the day the sweater of the planet began to unravel in Yugoslavia, leading to a square logic in the final act of the ultimate nuclear confrontation between the USA and China, around 2030. This planetary war, then, is now in the middle of the Rubicon River and will not turn back for anything.

IN GREEK

Απόσπασμα από το άρθρο του Δημήτρη Κιτσίκη

273 –Διανύουμε τὸ δέκατο ἕβδομο ἔτος τοῦ πλανητικοῦ πολέμου

Ἀναγνώστη, ἐσὺ ποὺ μὲ παρακολουθεῖς τώρα καὶ δεκάδες χρόνια, ἐσὺ ποὺ δὲν εἰσβάλεις στὴν παρέα μας αἰφνιδίως γιὰ νὰ ἐρωτᾷς τὰ αὐτονόητα, μὴν ἔχοντας ἀκολουθήσει τὸν μέχρι τώρα μίτο τῆς Ἀριάδνης τῆς γεωπολιτικῆς ἀναλύσεως μίας ζωῆς, ὡς νεογέννητο κουτάβι, ἐσύ, τῆς παρέας, ξέρεις ὅτι τίποτα τὸ καινούργιο δὲν ἔφερε ὁ νέος χρόνος 2016, διότι γνωρίζεις ὅτι:

1 - Ὁ πλανητικὸς πόλεμος, ποὺ δὲν εἶναι οὔτε ψυχρός, ὅταν μέχρι τὸ 1989, δὲν ἐκινεῖτο φύλλο, οὔτε τρίτος παγκόσμιος, ποὺ δὲν θὰ ὑπάρξῃ ποτέ, διότι ὁ πρῶτος καὶ ὁ δεύτερος ἦσαν οὐσιαστικὰ εὐρωπαϊκοὶ πόλεμοι μὲ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο νὰ κινεῖται ὡς ἀποικίες τῆς Εὐρώπης, ἀλλὰ πρωτόγνωρος πλανητικὸς πόλεμος ποὺ δὲν διεκόπη οὔτε στιγμή, ἀλλὰ ποὺ ξετυλίσσεται σὰν χαλὶ ἀπὸ τὶς 24 Μαρτίου 1999, ἡμέρα ποὺ ἤρχισε νὰ ξηλώνεται τὸ πουλόβερ τοῦ πλανήτου στὴν Γιουγκοσλαυΐα, γιὰ νὰ καταλήξῃ μὲ μία τετράγωνη λογικὴ στὴν τελευταία πράξη ὑπερτάτης πυρηνικῆς ἀναμετρήσεως ΗΠΑ-Κίνας, γύρω στὸ 2030, αὐτὸς ὁ πλανητικὸς λοιπὸν πόλεμος εὑρίσκεται στὴν μέση τοῦ ποταμοῦ Ῥουβίκωνα καὶ δὲν γυρίζει μὲ τίποτα ὀπίσω.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ:

http://endiameseperioche.blogspot.com.es/2016/01/273.html

Η ΕΙΡΗΝΗ ΕΝΑ ΌΝΕΙΡΟ ΑΠΑΤΗΛΟ

 

Η ΕΙΡΗΝΗ ΕΝΑ ΌΝΕΙΡΟ ΑΠΑΤΗΛΟ

Η φιλοδοξία, η απληστία και η ανάγκη για κυριαρχία είναι οι βασικοί και βαθύτεροι παράγοντες πίσω από τον πόλεμο

Η ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν οι αληθινές αιτίες της διαμάχης επιλύονται και όταν υπάρχει η συνείδηση από όλες τις πλευρές ότι οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι για την αμοιβαία ευημερία. 

Αλλιώς, θα παραμείνει μια αναγκαστική κατάσταση, έτοιμη να καταρρεύσει με την πρώτη ευκαιρία

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη από πολέμους, και οι συμφωνίες ειρήνης που υπογράφονται δεν καταφέρνουν να εξαλείψουν τις βαθύτερες αιτίες των συγκρούσεων.

Όταν η ειρήνη επιβάλλεται με τη δύναμη των όπλων ή μέσα από συμφωνίες που δεν αντιμετωπίζουν τα θεμελιώδη αίτια της διαμάχης (όπως η αδικία, η ανισότητα, η φιλοδοξία και η απληστία), τότε αυτή η ειρήνη είναι τελικά εύθραυστη και προσωρινή.

 Κάποια στιγμή, όταν οι ισορροπίες αλλάξουν ή οι συνθήκες ευνοήσουν μια πλευρά, η ένταση θα ξαναεκδηλωθεί και ο πόλεμος θα ξαναρχίσει.

Η φιλοδοξία, η απληστία και η ανάγκη για κυριαρχία είναι οι βασικοί και βαθύτεροι παράγοντες πίσω από τον πόλεμο. 

Οι άνθρωποι ή τα κράτη συχνά δεν είναι διατεθειμένα να μοιραστούν την εξουσία, τους πόρους ή την επιρροή και έτσι καταλήγουν να συγκρούονται. Η επιθυμία για περισσότερη εξουσία ή πόρους, είτε μέσω στρατηγικών κατακτήσεων είτε μέσω οικονομικών συμφερόντων, οδηγεί συχνά σε ανοιχτές συγκρούσεις.

Αυτό το μοντέλο της "ειρήνης των όπλων" συνεχώς επαναλαμβάνεται, καθώς δεν επιλύονται οι πραγματικές αιτίες των συγκρούσεων. Για να υπάρξει διαρκής ειρήνη, θα πρέπει να επαναξιολογηθούν οι αξίες που διέπουν την κοινωνία και οι διεθνείς σχέσεις. Η αληθινή ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί με απλούς συμβιβασμούς ή στρατηγικές ισχύος, αλλά με την πραγματική κατανόηση, την αποδοχή και την αναγνώριση της αμοιβαίας ανάγκης για ισότητα, δικαιοσύνη και συνεργασία.

Είναι μια βαθιά ανθρώπινη πρόκληση, που απαιτεί συνειδητές αλλαγές στη νοοτροπία και μια παγκόσμια δέσμευση για συνεργασία και ειρηνική συνύπαρξη. Δυστυχώς, όσο η ανθρώπινη φύση παραμένει υπό την επήρεια της απληστίας και του φόβου, οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις θα συνεχίσουν να εμφανίζονται.

Ενεργός Πολίτης και Δημοκρατία

Ενεργός Πολίτης και Δημοκρατία 

Ενεργός πολίτης είναι ο πολίτης  της Δημοκρατίας που συμμετέχει ενεργά στην εξουσία και στα κοινά.

Αλλά η λέξη έχει και ευρύτερη έννοια, οπότε ακόμη και ένα υπήκοος μπορεί να λέγεται ενεργός πολίτης αν και ζει σε μια κατ' επίφαση Δημοκρατία ή ψευδοδημοκρατία, όπως αυτή της σύγχρονης εποχής. 

Ένας πολίτης που δραστηριοποιείται εντατικά με δράσεις που οφελούν το κοινό καλό είναι ένας ενεργός πολίτης αν και δεν το κάνει αυτό σε μια Δημοκρατική χώρα ή πόλη.

Οι δυο ρόλοι του Πολίτη

Κατά την άποψη μου ο ρόλος του Πολίτη στην Πόλη ή Πολιτεία είναι διττός

Μόνο ο ένας δεν κάνει κάποιον πολίτη στην ολοκληρωμένη του έννοια, όπως τον εννοούσαν τουλάχιστον ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης σύμφωνα με την κατανόηση μου.

Επίσης η ζωή στην Πόλη έχει ως αρχές και αξίες την Αλήθεια, την Ενότητα, την Ισότητα, την Δικαιοσύνη, την Αγάπη, την Προσφορά, την Αλληλεγγύη, την Σύνεση, το Θάρρος (ανδρεία) την Σωφροσύνη και την Αρετή γενικότερα

1. Η άμεση συμμετοχή στα κοινά

 Ο πολίτης στην  Δημοκρατία έχει άμεση συνεχή συμμετοχή στα αξιώματα και στις αποφάσεις,

Ο πολίτης λειτουργεί με γνώμονα το όφελος της Πόλης (του Συνόλου) και όχι το ιδιωτικό του όφελος (ιδιώτης, ιδιωτεία). 

Το ατομικό όφελος ικανοποιείται μέσα από την υπηρεσία του καλού της Πόλης, δηλαδή, του συνόλου,. γεγονός που δημιουργεί ενότητα και αρμονική συμβίωση στα μέλη της πόλης καθώς και σταθερότητα και δύναμη.

Για τους πολίτες προέχει το εμείς απο το εγώ.

Αυτό είναι ταυτόχρονα αυτοσκοπός αλλά και μέσο να επιτευχθεί ο δεύτερος και κυριότερος σκοπός του Πολίτη στην Πόλη, η τελειοποίηση των αρετών και η ολοκλήρωση του ως άνθρωπος. Να γίνει ο άνθρωπος  σοφός, φωτισμένος, θεάνθρωπος.

 2. Ο φιλοσοφικός αυτογνωσιακός βίος

 Ο πολίτης ακολουθεί μια αυτογνωσιακή και φιλοσοφική Ζωή (πνευματική με χριστιανικούς όρους) με σκοπό να αναπτύξει την Αρετή και να φτάσει στην Ολοκλήρωση (Φώτιση, Θέωση, Ενδελέχεια κατά ταν Αριστοτέλη.

Η Πόλις είναι κατά βάση πεδίο εκπαίδευσης στην φιλοσοφία (πνευματικότητα, αυτογνωσία)

Η πόλις δεν είναι απλώς ένας τόπος όπου μοιραζόμαστε ισότιμα τον πλούτο και την εξουσία, αλλά ένας τόπος εσωτερικού αγώνα, για να τελειοποιηθεί ο άνθρωπος στην Αρετή (παιδεία ) και να διευρύνει και να αφυπνίσει την συνείδηση.

Δηλαδή ο άνθρωπος μέσα απο την τελειοποίηση στις αρετές να καταστεί ικανός να συνειδητοποιήσει την Ύψιστη Αρχή της Ζωής (Υπέρτατο Εν,  Αλήθεια, Αγαθό, Θεός) που είναι η αθάνατη φύση.μέσα του, και την ενότητα των πάντων, ορατών και αοράτων, έμψυχων και άψυχων.

Ο γενικός στόχος της πόλης, (Πολιτείας). είναι η πολιτεία να αντανακλά την ουράνια αρμονία και την Υπέρταση Συνείδηση σε αυτόν τον τρισδιάστατο κόσμο.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΗΡΩΕΣ

✅ Οι μεγάλες αλλαγές χρειάζονται ανθρώπους που να:

1. Έχουν ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θέλουν να πετύχουν.

2. Γνωρίζουν γιατί θέλουν να το πετύχουν, πόσο νόημα ή αξία έχει αυτό στη ζωή τους.

3. Πόσο πολύ θέλουν να το πετύχουν.

4. Είναι έτοιμοι να πεθάνουν γι' αυτό.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ

(Για να το πω με τα λόγια των επαναστατών του 1821, λόγω της ημέρας.)

✅ Και αφού έχουν καταλήξει στα προηγούμενα, ακολουθούν:

1. Δημιουργία πυρήνα αγώνα.

2. Σχέδιο, σχεδιασμός. Στρατηγική , Τακτική 

3. Τελικός στόχος, επιμέρους στόχοι.

4. Οργάνωση.

5. Μέσα.

6. Πόροι.

7. Ανθρώπινο δυναμικό.

8. Υπολογισμός των πιθανών προβλημάτων, εσωτερικών και εξωτερικών.

9. Υπολογισμός των επιθέσεων κάθε μορφής των αντιπάλων, πιθανοί τρόποι αντιμετώπισης.

10. Αγώνας μέχρι τέλους.

✅ Σημαντικές ιδιότητες:

Ενότητα, συνεργασία, αποφασιστικότητα, ευελιξία, προσαρμοστικότητα, υπομονή, επιμονή, ετοιμότητα για αγώνα μέχρι τέλους.

✅ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΑΞΙΕΣ:

Αλήθεια, ελευθερία, ειρήνη, αγάπη, δικαιοσύνη.

Αυτά θα πρέπει να είναι η βάση και η κινητήρια δύναμη των αγωνιστών για έναν καλύτερο κόσμο.

THE WARMONGERS OF E.U. & USA

 

THE WARMONGERS OF E.U. & USA

The Psychopathological State of Warmongers

Warmongers, particularly those in positions of power, display a deeply rooted psychopathology that goes beyond mere political ambition.  

Warmongers psychology aligns closely with traits of psychopathy and sociopathy—both characterized by a lack of empathy, a manipulative nature, and an absence of ethical restraint, and an insatiable thirst for power. 

Their psychology is marked by a cold detachment from human suffering, a relentless pursuit of dominance, and an ability to deceive masses into supporting destructive agendas. They thrive on chaos, viewing war not as a tragedy but as an opportunity for personal or political gain.

Their mindset is often rooted in deep-seated narcissism, where they see themselves as superior beings entitled to shape the world through violence. They justify atrocities with grand ideologies, yet beneath the surface, their actions are driven by self-interest, greed, and an utter disregard for ethical principles.

Core Traits of Warmongering Psychopaths:

1. Lack of Empathy: They are incapable of feeling genuine compassion for the lives they destroy. Civilian casualties, economic collapse, and the suffering of entire populations are mere statistics to them.

2. Deception and Manipulation: They present war as a necessary action for "freedom," "democracy," or "security," while their true motivations lie in economic gains, political control, and ideological supremacy.

3. Megalomania and Narcissism: They see themselves as visionaries or protectors of civilization, justifying catastrophic decisions under the illusion that they are shaping history for the better.

4. Addiction to Power and Chaos: They thrive on crises because war consolidates their authority, distracts from internal failures, and fuels military-industrial profits.

5. Cognitive Dissonance and Projection: They often accuse others (such as Russia, China, or any perceived "enemy") of aggression while actively instigating conflicts themselves.

6. Desensitization to Violence: Decades of being surrounded by military strategists, intelligence agencies, and war lobbies condition them to see war as an abstract game rather than a human catastrophe.

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΟΙ ΤΗΣ Ε.Ε. & ΤΩΝ ΗΠΑ

 ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΟΙ ΤΗΣ Ε.Ε. & ΤΩΝ ΗΠΑ

Η ψυχοπαθολογική κατάσταση των πολεμοκάπηλων

Οι πολεμοκάπηλοι, ιδιαίτερα όσοι βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, εμφανίζουν μια βαθιά ριζωμένη ψυχοπαθολογία που υπερβαίνει τη συνηθισμένη πολιτική φιλοδοξία.

Η ψυχολογία τους ευθυγραμμίζεται με τα χαρακτηριστικά της ψυχοπάθειας και της κοινωνιοπάθειας—δηλαδή, την έλλειψη ενσυναίσθησης, τη χειριστική φύση, την απουσία ηθικών φραγμών και μια αχαλίνωτη δίψα για εξουσία.

Ο ψυχισμός τους χαρακτηρίζεται από μια ψυχρή αποστασιοποίηση από την ανθρώπινη οδύνη, μια αδιάκοπη επιδίωξη κυριαρχίας και μια ικανότητα εξαπάτησης των μαζών ώστε να υποστηρίξουν καταστροφικές ατζέντες. Ευδοκιμούν μέσα στο χάος, βλέποντας τον πόλεμο όχι ως τραγωδία, αλλά ως ευκαιρία για προσωπικό ή πολιτικό όφελος.

Η νοοτροπία τους συχνά πηγάζει από βαθιά ριζωμένο ναρκισσισμό, καθώς θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερα όντα, ικανά να διαμορφώνουν τον κόσμο μέσω της βίας. Δικαιολογούν τις φρικαλεότητές τους με μεγαλεπήβολες ιδεολογίες, όμως κάτω από την επιφάνεια, οι πράξεις τους καθοδηγούνται από το προσωπικό συμφέρον, την απληστία και την πλήρη περιφρόνηση των ηθικών αρχών.

Βασικά χαρακτηριστικά των ψυχοπαθών πολεμοκάπηλων

1. Έλλειψη ενσυναίσθησης: Είναι ανίκανοι να νιώσουν πραγματική συμπόνια για τις ζωές που καταστρέφουν. Οι άμαχοι νεκροί, η οικονομική κατάρρευση και η δυστυχία ολόκληρων λαών είναι απλώς στατιστικά στοιχεία γι’ αυτούς.

2. Εξαπάτηση και χειραγώγηση: Παρουσιάζουν τον πόλεμο ως αναγκαίο για την "ελευθερία", τη "δημοκρατία" ή την "ασφάλεια", ενώ οι πραγματικοί τους στόχοι αφορούν οικονομικά κέρδη, πολιτικό έλεγχο και ιδεολογική κυριαρχία.

3. Μεγαλομανία και ναρκισσισμός: Βλέπουν τον εαυτό τους ως οραματιστές ή προστάτες του πολιτισμού, δικαιολογώντας καταστροφικές αποφάσεις με την ψευδαίσθηση ότι "διαμορφώνουν την Ιστορία".

4. Εθισμός στην εξουσία και το χάος: Αντλούν δύναμη από τις κρίσεις, καθώς ο πόλεμος εδραιώνει την εξουσία τους, αποπροσανατολίζει από εσωτερικές αποτυχίες και ενισχύει τα κέρδη της πολεμικής βιομηχανίας.

5. Γνωστική ασυμφωνία και προβολή: Κατηγορούν άλλους (όπως τη Ρωσία, την Κίνα ή κάθε "εχθρό" που κατασκευάζουν) για επιθετικότητα, ενώ οι ίδιοι υποκινούν συνεχώς συγκρούσεις.

6. Απευαισθητοποίηση στη βία: Δεκαετίες συναναστροφής με στρατιωτικούς στρατηγούς, μυστικές υπηρεσίες και πολεμικά λόμπι τους έχουν κάνει να βλέπουν τον πόλεμο ως αφηρημένο παιχνίδι εξουσίας και όχι ως ανθρώπινη καταστροφή.

ΨΕΥΔΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

ΨΕΥΔΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ποτέ δεν υπήρξε δημοκρατία στη Δύση. Μόνο στην Αρχαία Αθήνα.

Οι ελίτ όλων των δυτικών κρατών απλά εξαπατούν τον κόσμο,
ονομάζοντας αυτό το εκλεγμένο ολιγαρχικό σύστημα, 

και σε κάποιες περιπτώσεις όπως στην Ελλάδα, εκλεγμένο μοναρχικό σύστημα, Δημοκρατία.

Ενημερωθείτε. Ξυπνήστε.